http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Von Spar | Xaxapoya

Hippe krautrockers transformeren in avant-gardisten.
CD, Tomlab

Tekst: Chris Julien

Publicatiedatum: 30 juli 2007

Bij het ontvangen van die neue Von Spar, Xaxapoya, waren de verwachtingen hooggespannen. Begrijpelijk, voor wie bekend is met hun eerste album uit 2004 met de klinkende titel Die Uneingeschränkte Freiheit der Privaten Initiative.

Met dat schizo-nerveuze debuut vol postpunk, new wave en krautrockexcessen verwierf Von Spar destijds terecht een plekje in de hippe voorhoede van eerder genoemde revival. Echter, een eerste blik op de albumhoes van Xaxapoya doet vermoeden dat Von Spar in 2007 niet meer voor een hype te vangen is of wil zijn.

Slechts twee nummers staan er op dit nieuwe schijfje en ze zijn beiden zo rond de twintig minuten lang. Was Von Spar voorheen een band vol nerveuze hectiek en dansbare energie, met Xaxapoya betreedt de band de avant-garde.

Zowel de naam als de vormgeving van het album stralen een bijna dreigende spiritualiteit uit. Diezelfde sfeer hangt over de muziek. Op 'Xaxapoya' zweven vijftien minuten lang Gregoriaanse monniken en zware synths langs de uitgesponnen kreten van zanger Thomas Mahmoud. De laatste zes minuten keert dan een iets meer herkenbare Von Spar terug, maar de nervositeit van weleer klinkt existentiëler, onderhuidser als Mahmoud telkens zingt: "I am searching, and I am searching, for beauty...".

De aanstekelijke refreinen die de oude Von Spar zo hypegevoelig maakte, komen nu slechts kort en sporadisch naar de voorgrond, maar zijn daardoor verleidelijker dan ooit.

Terwijl ze zich op het gelijknamige 'Xaxapoya' via onheilspellende en broeierige electronica heruitvinden, leunt 'Dead Voices in the Temple of Error' op rock, en meer nog op heavy metal. In deze tempel waagt Mahmoud zich zelfs aan een fikse grunt, waarna het nummer in orgelgepingel en industriële loops uiteenvalt. Het lijkt alsof de vroegere stijl van Von Spar in zijn twee voornaamste bronnen uitgespleten is, om vervolgens dieper uitgewerkt te worden.

Voor velen zal het niet veel meer lijken dan tergende esoterie met her en der een aangenaam moment, maar voor zij die graag wat verder kijken is Von Spar er met Xaxapoya in geslaagd een flamboyant experimentele en uiterst gedurfde wending te sorteren die op alle fronten intens tot de verbeelding spreekt.