Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aanvankelijk was dit een losvast samenwerkingsverband rond zanger-gitarist Nicholas Diablo Ray, dat constant van naam veranderde: van The American Death Ray tot American Death Ray Music. Hoe langer hun naam werd, hoe minder volk er in de band zat. Voor deze derde plaat is Viva l’American Death Ray Music een trio geworden.
Naast Ray (ex-’68 Comeback) vinden we bassist Harlan T. Bobo, die in The Reigning Sound gespeeld heeft, de band van Greg Cartwright (ex-Oblivians, ex-’68 Comeback). Drummer-percussionist Jeffrey Bouck (ex-Polyphonic Spree, ex-Lithops) is nummer drie.
‘Needle to the Heart of the Matter’ zit geklemd tussen de Paisley Underground-sound uit midden jaren ’80 en de onderkoelde stem van een jonge Lloyd Cole. ‘Certain’ is jengelende en licht hysterische post-country, waarin Ray’s zang dan weer wat van Ian Svenonius wegheeft.
Hij speelt duidelijk graag met z’n stem, want het vreemde accent dat hij in ‘Pleasure Principle #19’ gebruikt, refereert samen met de repetitieve en koude drein dan weer een beetje aan Can.
In ‘Thieves Oh Glorious Thieves’ komen ze ook met een redelijk hoekig gitaargeluid aanzetten, waarover Ray iets in z’n beste neusstem uit z’n keel wringt. Ook het hortende ‘Same Suit Different Tie’ en het atmosferische ‘Dub S S’ kunnen met wat goeie wil in het newwave/postpunkvakje ondergebracht worden.
Hier en daar klinkt wat Richard Hell door, dan weer wat schuchtere Dickies, zelfs een likje The Knack, maar voornamelijk atmosferische hoekigheid en een jengelende drone-achtigheid die nog geen klein beetje schatplichtig is aan de Velvet Underground. Gezien het verleden van de drie muzikanten en de groepsnaam zou men toch een iets uitbundiger sound verwachten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/viva-l-american-death-ray-music/in-the-meantime/13625/
Meer Viva L’American Death Ray Music op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/viva-l-american-death-ray-music
Deel dit artikel: