• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Until the Ribbon Breaks | A Lesson Unlearnt

Zelfmedelijden waarin het prettig verzuipen is.
CD, Kobalt/Kobalt

Tekst: Timo Koren

Publicatiedatum: 23 januari 2015

Pete Lawrie-Winfield was een filmstudent, toen hij zich realiseerde dat hij liever soundtracks componeerde. Zo begon zijn project Until the Ribbon Breaks, waarbij "ribbon" verwijst naar het materiaal van zowel film als cassettetape, en naar de vervlechting van beide kunstvormen. Hoewel aanvankelijk een soloproject, vroeg Lawrie-Winfield al snel enkele bandleden erbij. Tijdens de opnames speelden ze films van David Lynch en Terence Malick af zonder geluid, zich verbeeldend dat hun muziek de filmscore was.

Dat is waar muzikaal de parallel stopt, want de tracks op het debuut A Lesson Unlearnt hebben een vrij conventionele opbouw, ver weg van filmconventies. Als we al zouden moeten refereren aan film, dan is de plaat geen klassiek Hollywoodverhaal, maar een snelle, eclectische, non-narratieve montage. Until the Ribbon Breaks maakt een mengeling van electropop en r&b met beats waarin het prettig verzuipen is, en uitbarstingen die een heimwee verraden naar de tijd dat funk nog vanuit ruimteschepen werd gespeeld.

Dat betekent overigens niet dat Lawrie-Winfield niks te zeggen heeft, integendeel zelfs. Hij zwelgt in een prettig soort zelfmedelijden, waarbij hij associatief beelden aan elkaar koppelt. In 'Pressure' bijvoorbeeld, waarbij hij in het couplet noodscenario's schetst en het refrein een zelfkritische hartenkreet aan een vergane liefde is. Soms kiest hij een breder perspectief, met name door de authenticiteit van emoties aan vergaande technologisering te koppelen. Opvallend is dat het meest expliciete nummer met dat thema, '2025', een van de hoogtepunten van zijn eerdere ep's, het album niet gehaald heeft.

Voor hen die Until the Ribbon Breaks al volgden, biedt A Lesson Unlearnt weinig nieuws: een handjevol nummers verscheen nog niet eerder. De mogelijkheid het album meer te laten zijn dan de som der delen blijft onbenut. Bovendien ligt door Lawrie-Winfields beperkte stemgebruik eenvormigheid op de loer. Alleen daarom al was het een goede zet om twee van de interessantste underground hiphopacts van het moment te vragen: Homeboy Sandman en Run the Jewels. Zeker de bijdrage van dat laatste duo versterkt het melancholisch-apocalyptische gevoel dat Until the Ribbon Breaks karakteriseert.

http://www.kindamuzik.net/recensie/until-the-ribbon-breaks/a-lesson-unlearnt/25648/
Meer Until the Ribbon Breaks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/until-the-ribbon-breaks