http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

UNKLE | Where Did the Night Fall

Smaak noch gezond verstand.
CD, Surrender All

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 23 augustus 2010

Met zijn debuut als UNKLE wist James Lavelle indertijd zowat iederéén in te palmen. Met DJ Shadow als rechterhand en gasten als Mike D, Kool G Rap, Badly Drawn Boy, Richard Ashcroft en Thom Yorke kón het triphoppende Psyence Fiction (1998) niet anders dan spraakmakend zijn. En het hielp natuurlijk ook dat zijn label, Mo' Wax, toen nog een superhippe reputatie had.

Het siert Lavelle ergens dat hij als de wind der tijdsgeest zich van hem afkeert, niet krampachtig aan strohalmen klampend hetzelfde truukje herhaalt. Hij probeert gewoon telkens een nieuw veld te bestrijken. Spijtig dat hij smaak noch gezond verstand blijkt te bezitten. Na het vlees noch vis-achtige Never, Never, Land (2004) probeert hij met War Stories (2007) bijvoorbeeld middels Josh Homme, Chris Goss en Mark Lanegan aansluiting bij de stonerrockgeneratie te vinden, met een resultaat waar behoorlijk van de wereld zijn inderdaad een vereiste was om het te kunnen appreciëren.

De alomtegenwoordige Lanegan en producer Goss zijn nog steeds van de partij, maar verder is Where Did the Night Fall een opvallend Britser bedoening. Geen enkel element verraadt trouwens nog de post-hiphopbeginselen van dit project. Muziek die nóg minder funky is, vind je enkel op pensenkermissen of in boomcars. Het dichtgeplamuurde geluid benadert namelijk een soort post-Gothrock, gehuld in droog ijs en lichtpaarse sluiers, met hier een daar een glitchy effectje om de postmoderne puntjes op de spreekwoordelijke i te zetten.

De saaie gastvocalisten - te oninteressant om op te zoeken waar ze verder nog mee bezig zijn - voegen een toefje Cranberries-achtige miserie of Muse-rige emotiesoep toe terwijl de vakjes formulaïsche shoegaze en postpunk, pseudobaggy en drone/dreinrock professioneel aangevinkt worden. Verpakt in een spuuglelijke hoes en dito fotoboekje - die een in uitgelopen mascara en neonverlichting badende glamour suggereren, waar zelfs de grootste jaren tachtig Vogue-magazineapologist zijn neus voor zou ophalen - is UNKLE zelfs geen hippe oom meer. Het is een dikke vijftiger geworden, die nog één keer - opgemaakt en toupetje gecrepeerd - zijn vette reet in een zwartleren broek geworsteld heeft om niet uit de toon te vallen op die Gene Loves Jezebel- en Love and Rocketsreünie. Of iets dergelijks vaags.