Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat is best onverwacht. Plotseling komt Ty Segall aanzetten met akoestische gitaren en op jarenzeventigrock geïnspireerd werk. Bovendien laat hij in interviews optekenen dat hij een onzekere en gevoelige jongen is. Is dat nu hetzelfde gitaarraggende en drummende punkertje dat nog maar een jaar geleden debuteerde met een furieus garagealbum?
Dat Segall in nog geen jaar tijd een flinke muzikale koerswijziging doorvoert betekent in elk geval dat hij lef heeft. In dit geval om de beperkingen - en daarmee de charme - van het garage-genre achter zich te laten. Het razen, gieren en rammelen lijkt plaats te hebben gemaakt voor bedachtzamer gebrachte muziek. Segall laat zich inspireren door ouwe glamrockers als T-Rex, Mott the Hoople en zelfs een beetje Beatles hoor je erin terug. Dat is even wennen, maar het pakt zeker niet verkeerd uit.
Eigenlijk volgt Ty Segall met zijn muzikale keuzes dezelfde lijn die The Smith Westerns eerder dit jaar inzetten. Bij Segall pakt het alleen een stuk rauwer uit; Goodbye Bread is niet half zo netjes en één keer zo elementair als Dye It Blonde. Maar toch, met de bijna klassieke seventiesrock van 'You Make the Sun Fry' en het slepende, semiakoestische 'My Head Explodes' laat hij zien een sucker voor mooie popmuziek te zijn.
In tegenstelling tot zijn debuutplaat heeft Goodbye Bread wel tijd nodig. De adrenalinekick van Melted ontbreekt en niet alle experimenten pakken even goed uit. Liedjes als 'The Floor' en 'I Am with You' hebben net iets te weinig om het lijf. Maar toch, dat Segall verder kijkt dan zijn neus lang is valt alleen maar te prijzen. Bovendien, iets dat tijd nodig heeft kan vaak alleen maar beter worden. Dat geldt voor Goodbye Bread als plaat en zeker voor Ty Segall als artiest.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ty-segall/goodbye-bread/21819/
Meer Ty Segall op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ty-segall
Deel dit artikel: