Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Two Cow Garage zal haar afkomst niet verloochenen en zal zeker live blijven stomen en rocken als een dollemansorkest. Toch is er op plaat het één en ander aan het veranderen. De groep uit Columbus, Ohio kiest het pad dat Lucero en The Gaslight Anthem ook zijn ingeslagen en dat is die van rock-op-zijn-Springsteens. Met veel furie en een groot, onbestemd romantisch gevoel.
Brent Best van Slobberbone drukte als mentor van Two Cow Garage jarenlang zijn stempel op de groep en dat verklaart het cowpunkende geluid van de eerste drie platen van Micah Schnabel en zijn kompanen. Best is nu verdwenen en Two Cow Garage toog naar New York om deze nieuwe plaat vast te leggen. Daar kregen het orgel en de piano van Andy Schell een prominent plekje in het groepsgeluid.
Sweet Saint Me bevat een knaller van een single in de track 'Lydia', dat een refrein heeft dat dagen in je kop blijft rondzingen. Schnabels schuurpapieren stem is natuurlijk nog steeds even doorleefd, maar meer dan tevoren drukt hij er een smachtend verlangen mee uit.
Dan zijn er nog de vele tekstuele knipogen naar Marvin Gaye, Big Star, Bruce Springsteen natuurlijk en naar tal van grote Amerikaanse schrijvers als Scott Fitzgerald en Salinger. Allemaal romantici in zekere zin. Betekent dit dat Schnabel en de meezingende bassist Shane Sweeney een stel poesies zijn geworden?
Hoe zou dat ooit kunnen? Daarvoor blijft Two Cow Garage veel te ruig, intens en oprecht doorleefd. Wel is het zo dat de band wegtrekt uit de hoek van cowpunk en met een Springsteenachtige bravoure de confrontatie zoekt met de grote wereld. Knap als een band zich zo natuurlijk ontwikkelt. Sweet Saint Me is een nieuwe episode van de American Dream.
http://www.kindamuzik.net/recensie/two-cow-garage/sweet-saint-me/21369/
Meer Two Cow Garage op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/two-cow-garage
Deel dit artikel: