• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Twin Zero | The Tomb To Every Hope

Geweldige muzikale ideeen ondersteund door aarzelende zang.
2 CD, Undergroove/Suburban

Tekst: Maurice van der Heijden

Publicatiedatum: 05 augustus 2006

Twin Zero's vorige jaar verschenen debuutalbum Monolith bestond voornamelijk uit een half uur durende versie van het gelijknamige nummer. De band toont daarmee zijn eigenzinnigheid door alle facetten van epische metal tot hedendaagse postrock ten toon te spreiden. De akoestische remix van 'Monolith' op de split ep met 27 liet een andere kant van het Twin Zerospectrum horen.

Dat de ‘Monolith’ koek nog niet op is, blijkt op The Tomb To Every Hope. Heerschap Sourhaze heeft er ‘Monolith Drone’ van gemaakt en als een chameleon bewijst dit nummer ook bestand te zijn als een echte drone. Meteen daarna wisselt het weer van gedaante en duikt het op als de electronische mix ‘Megalithic’. Ene Princess (ex Pitchshifter) heeft ervoor gezorgd dat er zelf op gestuiterd kan worden. Het geeft aan dat een goed geschreven nummer in elke denkbare uitvoering rechtovereind blijft staan.

Bijna vergeten we dat gitarist Reuben Gotto en kornuiten ook nog ruim vijftig minuten nieuwe muziek hebben geschreven. The Tomb to every Hope begint met de pulserende werking van ‘Fading Pulse’ en barst los in ‘Home’. Wederom bewijst Twin Zero goed uit de voeten te kunnen met het uitwerken van lange nummers, die enerzijds naar tegendraadse metal neigen, maar ook vlagen van sferische rock kennen.

Waar de onzekere zang van Karl Middleton op het debuut nog geen obstakel vormt, valt het heerschap op het einde van ‘Home’ behoorlijk door de mand. Schreeuwen kan hij naar behoren, maar zijn nasale stemgeluid is van het type ‘net niet’. Het volgende nummer ‘Outstayed’ wordt daardoor ook een niveau naar beneden gehaald.

Dat is jammer aangezien dit album muzikaal zoveel te bieden heeft dat het buiten kijf staat dat als Twin Zero met een topzanger een plaat had geschreven deze zeker in de jaarlijstjes zou zijn terug te vinden. Gelukkig bestaan de tien nummers voor een groot deel uit instrumentale passages en in het twaalf minuten durende ‘Acceptance of the End’ houdt zanger Karl zich redelijk staande. Vooral in het repetieve middengedeelte met keyboards wordt een broeierig sfeertje opgebouwd voordat het nummer eindigt in een harde uitbarsting. Helaas zingt Karl hier dan al weer met flinke uithalen.

Verderop het album valt er echter nog genoeg te genieten. Neem nu het tweeluik ‘Static Reign I & II’, waarin met een aanhoudende gitaartokkel regelmatig toegewerkt wordt naar de verlossende uitbarsting. Alsof Oceansize, Tool, Isis en Burst samen op een straathoek staan te jammen. Dit is enkel een indicatie, want Twin Zero klinkt voornamelijk als zichzelf en in het Verenigde Koninkrijk mogen ze blij zijn met een gezelschap dat een eigen weg volgt. Het viertal bewijst op intelligente wijze dat je nog steeds iets toe kan voegen aan de mix van epische metal en (progessieve) postrock. Nu nog de zang van hetzelfde niveau...

http://www.kindamuzik.net/recensie/twin-zero/the-tomb-to-every-hope/13580/
Meer Twin Zero op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/twin-zero