http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Tuk | Shallow Water Blackout

TUK brengt harmonie en destructie gevaarlijk dicht bij elkaar.
CD, (K-RAA-K)³/Konkurrent

Tekst: Thijs Menting

Publicatiedatum: 08 februari 2007

Een paar zomers terug was het groot feest in Nijmegen. Kermis, hardstyle, Tiësto en meer van zulk soort oerhollandse gezelligheid. Gelukkig was er in een rustig parkje bij een burcht een muziekfestival, genaamd Valkhofaffaire. Bandjes die de grote zomerfestivals afreizen willen daar wel eens spelen. Toen ook. Maar het was geen jonge, Britse hype die indruk maakte.

Die eer was voor TUK, een Belg met een gitaar en wat pedalen. Hij paste nog net in het muziekkoepeltje dat als podium fungeerde. Het publiek zat er omheen. Die avond trok hij lange paden van gitaargruis die bleven hangen in de lome avondlucht.

Zijn tweede album Shallow Water Blackout schijnt grotendeels te zijn gebaseerd op de liveoptredens die hij de laatste jaren gaf. Deze nummers zijn echter veel stekeliger dan de bedeesde ambientpartij van die avond. Het verzuurde type had hem die avond nog kunnen afschrijven als een zoveelste telg van Fennesz en Oval. Met dit album laat hij horen dat hij over een hoogst eigen geluid beschikt.

Aan de basis liggen verweerde gitaarmelodieën, die vaak misbruikt worden. Ze zijn verknipt, gebroken, geloopt, enzovoort. Soms is de gitaar amper nog te herkennen. Op ‘Mental Tuk’ is die aftakeling mooi te volgen. De eenvoudige melodie van het begin raakt steeds meer ingeklemd tussen allerlei effecten en verwordt uiteindelijk tot een soort van piepen.

Toch maakt TUK niet alleen kapot. Dat zou nogal saaie muziek opleveren. Het beweegt juist alle kanten uit. Voordat je kunt zeggen dat het lijkt op Twine, Klimek, Youngs of Hecker verandert het alweer van kleur.

Onder een uitgemergelde gitaaraanslag kruipt opeens een blinkende melodie die ondersteuning krijgt van een loopje, dat na een haperend begin waarempel op een stroef ritme begint te lijken. Tot het geheel uiteen spat en de brokjes zich opnieuw ordenen tot een indringend geluidenspel.

Het is het voortdurende schuiven van rottende gitaarschilfers en tedere melodieën dat dit album zijn enorme spanning geeft. Harmonie en kapot vloeien prachtig in elkaar over. TUK heeft het zo geconstrueerd dat je geen moment verdwaalt in gemuteerd gitaargeluid.

Wat hij biedt zijn schimmen van melodie, ritme, structuur, en zeker geen willekeurige chaos. Elk deeltje ligt op zijn plek en het is een mooie taak om die ragfijne structuur te vinden.