• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tristania | Ashes

Tristania is er weer! Hun nieuwe album heet Ashes, naar eigen zeggen symbolisch voor de wederopstanding van de band. Ha, de originaliteit!
CD, SPV/Rough Trade

Tekst: Wouter Durnez

Publicatiedatum: 15 februari 2005

Het was alweer een poosje geleden dat dit gotische allegaartje met nieuw werk kwam aandraven. Misschien moesten ze even van de schaamte bekomen na hun teleurstellende World of Glass. Jammer was dat, want verder heeft Tristania een behoorlijk indrukwekkend portfolio (Beyond the Veil, Widow’s Weed). Daar had de donkere muziekkunstenaar Morten Veland natuurlijk een erg groot aandeel in. Maar op zekere dag was Morten pleite, wat nefast bleek voor de songkwaliteit van het volgende album. Benieuwd of de nieuwe Tristania er ditmaal meer van bakt.

De goths vallen met de deur in huis. Of liever, trappen de deur ín met de raspende vox van Kjetil. Het gitaarwerk is wat aan de sobere kant; een globale trend die zich verdersleept door het ganse album heen. De engelachtige stem van Vibeke Stene biedt naar goeie gewoonte een aangenaam contrast met al dat keelklankgeweld. Nieuwkomer Osten – waar staan die doorstreepte O’s op dit klereklavier? – verrast door een warme melodieuze stem aan het geheel toe te voegen. Deze drievoudige vocale aanpak zorgt voor de nodige diversiteit, en vormt meteen ook een van de sterkste punten op de Tristania-fiche.

Het volgende nummer is wat rustiger: de zware grunts vallen weg in het voordeel van Osten en Vibeke en het tempo wordt een gemoedelijk kabbelend beekje. Een aangename traktatie op een saaie namiddag, maar ook niet meer dan dat.

Met 'The Wretched' gaan de dame en heren opnieuw de zwaardere toer op: iets geprononceerdere drums, de gitaren wat donkerder. De zangers slaan de stemmen in mekaar om een doom’s day-koortje te vormen. Het klinkt allemaal behoorlijk. Maar ook hier moet Tristania het hebben van een subtiel spel met atmosfeer en emoties.

'Cure' is andermaal een bedaarde song, die zich een weg baant naar wat de fijnbesnaarden onder ons een climax zouden noemen. Anderen zouden het hele geval maar slappe koek vinden. Kwestie van perceptie. 'Circus' volgt de globale lijn van Ashes: een afwisselend spel met sfeer, maar sober, o zo sober! Tristania danst soms op het randje van verveling, om je daarna gelukkig weer wakker te schudden met een potig stukje gothic metal.

De next-knop brengt ons bij 'Shadowman', mijn persoonlijke favoriet. Niet zo afwijkend van het geheel, maar met net dat ietsje meer pit. Dit nummer etaleert wat Tristania uniek maakt – alle hierboven vermelde kwaliteiten with a vengeance. Afsluiter 'Endogenisis' boogt eens te meer op de diversiteit van het vocale trio. Voeg daar nog wat geraffineerd gegoochel met atmosfeer aan toe, en daar heb je het doorsnee-Ashes-nummer. Wat de lyrics betreft wijkt Tristania niet zoveel van haar gothic roots. ‘Liefde, verdriet, donker, dood, o wee, o wee.' Veel meer hoef je heus niet te verwachten.

Conclusie? Een behoorlijke plaat, die minstens een weekje moet rijpen in de bovenkamer. Ashes zal vooral gewaardeerd worden door de ware verdoemde zielen onder ons. U kent dat wel: draagt zwarte/paarse gordijnen, draagt soms meer juwelen dan aristocratische ouwe wijven en slaat graag eens aan het filosoferen, maar dan enkel en alleen over platgetrapte paden. De gewone mens kan wel eens moeite hebben met deze nieuwe schijf, maar probeer het toch maar eens. Misschien schieten de trieste klanken wel wortel in je ziel.

http://www.kindamuzik.net/recensie/tristania/ashes/8614/
Meer Tristania op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tristania