Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vanuit Sacramentro, Californië bewandelt Trash Talk het door generaties hardcorebands geplaveide pad. Elke stap die gezet wordt houdt zich aan het boekje. Trash Talk begint met een paar singels, toert in binnen- en buitenland, brengt zijn releases op een eigen label uit en bezorgt zichzelf een verwoestende reputatie met explosieve shows. Het lijkt allemaal deel uit te maken van een groot, vooropgezet plan.
Trash Talks kracht schuilt echter in ongebreidelde spontaniteit. Het overschot aan energie en frustraties bulkt uit de poriën van het collectief, wat elke vorm van franje overbodig maakt. Hardcore in zijn meest elementaire vorm bestaat nog altijd bij de gratie van opgekropte emoties, botgevierd op een instrumentarium dat bij voorkeur hard en meedogenloos bespeeld wordt. Iets wat nieuwe 'hardcorebands', die het moeten hebben van bandfoto's vol verse tatoeages en een in de studio aangemeten metalsound, nogal eens schijnen te vergeten. Trash Talk speelt geen spelletjes en weigert te dansen naar de gangbare norm in de studio.
Eyes & Nines stoort zich nergens aan de trend om alles plat te produceren en is daarmee even ongecontroleerd als zijn titelloze voorganger. Wat Sick of It All al jaren tevergeefs probeert, het vertalen van live-energie naar een album, lukt Trash Talk in een oogwenk.
Zelfs beneden het snelle tempo waar de band groot mee is geworden speelt Trash Talk met veel venijn, getuige de momenten waarop er gas wordt teruggenomen. Sloopstuk 'Hash Wednesday' duurt bij hoge uitzondering maar liefst vier en een halve minuut. Toch zweert men nog altijd bij korte krachtexplosies. Wie het na tien van die explosies (in nog geen achttien minuten) nóg niet begrepen heeft, mist de essentie van Trash Talk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/trash-talk/eyes-nines/20241/
Meer Trash Talk op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/trash-talk
Deel dit artikel: