Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is altijd wat als een songwriter besluit nooit uitgebracht werk alsnog uit te brengen. Het roept bij de meeste mensen geen jubelgevoelens op. Tommy Keene had nog een stuk of twintig songs in de kast liggen, die zijn platen niet haalden. Niet omdat hij ze niet mooi of goed vond, benadrukt hij. Maar omdat (u raadt het al?) de platenmaatschappij er niet blij mee was. Normaal zou ik een dergelijk verhaal als absolute bullshit beschouwen en denken: “Jij wilt gewoon nog een keer je zakken vullen”. Deze stelling gaat bij Keene niet op, omdat hij niet echt super verkoopt. En dus lijkt het erop dat hij deze cd echt voor zijn fans heeft uitgebracht.
Keene is geen nieuwe ster aan het rockfirmament, hij gaat alweer een jaartje of twintig mee. Mooie collegerock is wat hij maakt. Dat houdt in dat het af en toe een beetje saai is en dat je geen onvertogen noot zult horen. Gelukkig komen er genoeg poppareltjes voorbij om je dit te doen vergeten.
Opener ‘Drowning’ zet de toon voor de cd. Net verpakte melancholische songs met een opmerkelijk jaren ‘80-gevoel. Uit de band springen zal Keene niet snel, maar mooie muziek maakt hij wel. Zijn stemgeluid doet enigszins denken aan Morrissey en het gitaarwerk is niet opvallend, maar wel goed. Twintig nummers lang bezingt hij de liefde, het leven en andere belangwekkende zaken. Het is bijna niet merkbaar dat het om zogenaamde b-kantjes gaat, de cd vormt eigenlijk best een mooi geheel.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tommy-keene/drowning/7276/
Meer Tommy Keene op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tommy-keene
Deel dit artikel: