• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tom Petty & The Heartbreakers | The Last DJ

Niks vernieuwends, wel mooie nieuwe antikapitalistische epossen.
CD, Warner

Tekst: Manuel Aalbers

Publicatiedatum: 01 januari 2003

Wat kun je verwachten van het nieuwe album van een muzikant die al sinds 1976 ongeveer dezelfde muziek maakt? – Of om het anders te zeggen: waar is de vernieuwing van een rot in het vak als hij al meer dan 25 jaar zijn roots is trouw gebleven? Kort en simpel antwoord: die vernieuwing is er niet, maar dat betekent nog niet dat je niets van Tom Petty hoeft te verwachten. Want ook daar is een iets minder kort, maar zeker niet minder simpel antwoord op: The last DJ is een mooi album met een aantal juweeltjes in de welbekende Petty-stijl. Van het begin tot het einde presenteren Petty en de zijnen weer een half dozijn epossen (kleine verhaaltjes die net als 'Into the great wide open’ – denk aan de videoclip – de soundtrack van een film zouden kunnen zijn) en een half dozijn maatschappijreflecties.

Beide categorieën komen samen in ‘Money becomes king’ waarin Petty beschrijft hoe iedereen eerst rijker en welvarender werd – of beter leek te worden, want dan blijkt dat "Well, I ain’t sure how it happened and I don’t know exactly when. But everything got bigger and rules began to bend. (…) And they raised the cost of living and how could we have known they doubled the price of tickets to go see Johnny’s show." De aftakeling van de wereld wordt verbeeld door de muzikant Johnny die door de kapitalistische geest is aangetast, steeds mindere indrukwekkende shows geeft, reclame maakt voor bier en het contact met zijn fans verliest.

Zoals we van Petty gewend zijn, schopt hij ook weer tegen de muziekindustrie. In opener ‘The Last DJ’ krijgen we daarvan al een voorproefje, in ‘Money becomes king’ wordt een en andere in het grotere kapitalistische geheel geplaatst en in ‘Joe’ wordt er nog een schepje bovenop gedaan: "My name’s Joe, I’m the CEO. Yeah, I’m the man that makes the big wheels roll. I’m the hand on the green light switch. You get to be famous, I get to be rich. Go give me a kid with a good looking face. (…) He gets to be famous, I get to be rich. Bring me a gril, they’re always the best. You put ‘em on stage and have ‘em undress." Etc, etc.

Na de eerste vier liedjes (want dat zijn het) neemt Petty wat gas terug: iets minder kritiek op het kapitalisme en de muziekindustrie, en ook iets trager. Maar daarom niet minder mooi. Het is Petty daarom vergeven dat ‘Have love, will travel’, behalve Bob Dylan ook ‘Free Fallin’’ echoot en het tot de kern uitgeklede ‘Blue Sunday’ datzelfde doet met 'Wildflowers’.

http://www.kindamuzik.net/recensie/tom-petty-the-heartbreakers/the-last-dj/2164/
Meer Tom Petty & The Heartbreakers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-petty-the-heartbreakers