• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tokyo Police Club | Champ

Een typisch zesje.
CD, Memphis Industries/V2

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 28 juli 2010

Enkele jaren geleden sprak toenmalig minister-president Balkenende over de zesjescultuur. We moesten maar eens van ze af, vond hij, die vervelende studenten die bijna met plezier tot de middelmaat vervallen.

Het valt te betwijfelen of Jan Peter ooit van Tokyo Police Club heeft gehoord, maar mocht het zo zijn, dan zou hij stampvoeten bij het horen van hun tweede plaat. Champ is zo ongeveer de muzikale verpersoonlijking van het zesje.

Het is dus niet zo dat het allemaal maar slecht is, wat de Canadezen laten horen. Her en der vind je heel aardige indierock, die behoorlijk aan The Strokes doet denken. Net als die band heeft ook Tokyo Police Club het in zich om energiek te klinken op een nonchalante manier. En net als de New Yorkers hebben deze Canadezen een zanger die klinkt alsof hij zich hopeloos verveelt.

Dat klinkt veelbelovend, maar het wordt nergens echt verheffend. De band heeft een aantal mooie liedjes, die dankzij de toevoeging van wat synthesizers net dat beetje afwijken van de standaard postpunk van de laatste jaren. Het probleem is dat Tokyo Police Club vaak niet de moeite neemt om zijn muziek met enige overtuiging te spelen. En wanneer de band - en dat is best vaak - kiest voor midtempo liedjes wordt het met de minuut dreineriger en nietszeggender.

Uitgesproken slecht is het niet. Daarvoor is de elektronische pop van 'Bambi' te aanstekelijk en zit het funky 'Gone' te goed in elkaar. Maar uitgesproken goed is ook behoorlijk anders. Buiten een paar liedjes mist Tokyo Police Club de kwaliteit en drive om boven de grauwe middelmaat uit te steken. Een typisch, onopvallend en weinigzeggend zesje dus.

http://www.kindamuzik.net/recensie/tokyo-police-club/champ/20459/
Meer Tokyo Police Club op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tokyo-police-club