Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Today Is The Day maakt geen muziek. Het lijkt er wel op, maar eigenlijk zet dit trio een Rohrsach-test op cd. Zo'n ondefinieerbare vlek waar je iets in moet zien. In dit geval een test gemaakt door iemand die er al zo veel heeft gemaakt dat hij met oude exemplaren kan kwartetten: Steve Austin.
In die vlek openbaart zich al gauw een Nietzscheaanse Wille zu Macht. Daar draait het bij Kiss the Pig om: wilskracht. De foto's van bandleider Steve Austin (bivakmuts met machinegeweer) laten niets aan de verbeelding over. En de uit aggrometal, noisecore, doom en hardcore opgebouwde muziek al helemaal niet. Hier wil iemand veroveren.
Makkelijk verteerbaar zijn de elf songs niet. De breaks zijn ontelbaar; het ene moment voeren trage St. Vitus-riffs de boventoon om dan weer op gefreak à la The Dillinger Escape Plan over te stappen. De productie is zo rauw mogelijk gehouden waarbij vooral de stem van Austin over the top gaat. Voor hem een vanzelfsprekende keuze, voor de luisteraar alleen maar een extra reden om weg te rennen.
Maar dat doe je pervers genoeg niet. Kiss the Pig is namelijk een intrigerend werkstuk. Alsof je naar Henry: Portrait of a Serial Killer zit te kijken. Het is eigenlijk verschrikkelijk wat je te horen krijgt, maar tóch blijf je luisteren. Van het ontgrendelen van een machinegeweer bij opener 'Why They Hate Us' tot aan het kinderstemmetje bij het einde van afsluiter 'Birthright'. Alles heeft een bedoeling en geeft de luisteraar meer inzicht in het doorgeladen brein van Steve Austin.
Compleet verknipt, maar toch pakkend. Extreme metalfreaks weten wat ze moeten halen, eerstejaars studentes Psychologie ook. Iemand nog wat Prozac?
http://www.kindamuzik.net/recensie/today-is-the-day/kiss-the-pig/6620/
Meer Today Is The Day op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/today-is-the-day
Deel dit artikel: