http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Timo Maas | Pictures

Stervocalisten brengen geen soelaas op deze makke plaat.
CD, A&E/Warner

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 31 juli 2005

Wij geven toe: in het verleden mochten wij Timo Maas wel eens velen, en toen zijn remix voor Depeche Mode’s ‘Enjoy the Silence’ ook nog eens een topper bleek, dachten wij dat de jaren van verstand er eindelijk waren. Niet dus. Wij deden het al bijna in onze broek toen we in de credits de naam Brian Molko ontwaarden. Want als er één rockzanger is waarvan wij het in onze broek doen, dan is het Molko wel. Nu bleek het eerste nummer met Molko, het dreigende titelnummer, nogal mee te vallen, wat ons een sprankje hoop gaf. ‘First Day’ is dan spijtig genoeg, ondanks een sample die ons aan Doe Maars ‘Pa’ deed denken, een stinker van jewelste. Hier ook weer Molko, maar dan in Placebo-mood. Spijtig. Op het door een smerige acid-electrobeat gestutte ‘High Drama’ komen we Neneh Cherry tegen. Maar feitelijk doet ze daar niet veel meer dan haar sirenenzang lenen voor achtergrondvocalen. ‘Enter My World’ doet dan nogal etnisch aan, maar die sfeer past niet echt bij de productie. En dan eindelijk Kelis, met wie Maas al eens samenwerkte voor het meeslepende ‘Help Me’. Is dít dan een goed nummer? Nee, wederom niet. Kelis klinkt even geil als altijd, maar waarom die gitaren achter haar stem kleven... Dat hebben The Neptunes al eens gedaan en dat leek toen ook al nergens naar. Misschien kan Rodney P. dan redding brengen? Inderdaad: ‘Release’ is met voorsprong het beste nummer van de plaat. Alleen al omdat het nummer een stuk korter is dan de rest. Bij ‘Big Chevy’ worden oldschool rave-geluiden over een filmisch sfeertje gelegd, wat resulteert in een sfeervol nummer waarvan misschien wel een goeie vetgeluidmix gemaakt kan worden. Ook ‘Devil Feel’ valt reuze mee, vooral dan door de vocalen van Marc James, die beter passen bij de progressieve breakbeats van Maas. Over ‘Like Siamese’ zwijgen we zedig, maar we willen nog wel meegeven dat Brian Molko er nog maar eens zijn dreinerige vocalen mag overleggen. ‘Haven’t We Met Before’ zwelgt, afsluitend, in violen maar is, gezien de kwaliteit van deze over het paard getilde schijf, eerder een treurmars dan een triomfantelijk wijsje. Niet goed.