http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tim Ries | The Rolling Stones Project
Authentieke Stonesjazz en radicale bewerkingen in jazzstijl.
CD, Concord/Codaex
Tekst: Remco Takken
Publicatiedatum: 15 december 2005
Niet veel jazzmuzikanten wagen zich aan de Rolling Stones. Misschien is echte Stonesmuziek eerder schatplichtig aan de emotie van de blues dan aan de intellectuele diepgang van de jazz. Feit blijft dat Stones-drummer Charlie Watts een groot liefhebber is van bebopsaxofonist Charlie Parker, en dat Keith Richards ooit meewerkte aan een eerbetoon aan contrabassist Charles Mingus. Er is dus wel degelijk een link.
Dat Watts, Richards, Ron Wood en Darryl Jones meedoen op The Rolling Stones Project, het eerste jazzalbum dat geheel gewijd is aan de muziek van Mick en Keith, geeft al aan dat we met iets bijzonders te maken hebben. Saxofonist en initiatiefnemer Tim Ries is dan ook geen onbekende in de hofhouding van The Glimmer Twins. Ries is de live-saxofonist bij alle Stonesconcerten van de laatste jaren.
Het project is grofweg in twee stukken verdeeld: ten eerste is er de muziek met Keith, Ron, Charlie en Darryl. Authentieke Stonesjazz dus. Verder zijn er enkele radicale bewerkingen in jazzstijl met de geoliede swingdrummers Brian Blade en Clarence Penn. Deze tweedeling is echter niet onproblematisch. Waar de hand van de meesters ontbreekt, gaat het goed mis.
Zoals bij veel jazzversies van popsongs besloten de virtuoze (conservatorium)muzikanten om alle akkoorden van de originelen te veranderen. Helaas nam niemand de moeite om ook even te tekst, en dus de inhoud, van het liedje te bestuderen. De enige jazzmuzikant van betekenis die in vroeger jaren met de Stones samenwerkte, saxofonist Sonny Rollins, zou deze basisfout nooit hebben gemaakt. Of het nu gaat om de swingende souljazz van ‘Satisfaction’, de strandbossanova van ‘Street Fighting Man’ of de poëtisch-dromerige versie van ‘Paint It Black’: het is allemaal prachtig gespeeld, maar de bewerkingen raken kant noch wal.
De krap dertig minuten met drummer Charlie Watts redden de cd. Dankzij Hammondorganist Larry Goldings, in Nederland bekend van de Benjamin Herman-cd Get In, krijgt de trioversie van ‘Honky Tonk Women’ een geloofwaardige nachtclubsound mee. In een tweede versie, met de gitaar van Keith Richards, zitten we zeer dicht bij de jazzplaat die de Stones nooit hebben gemaakt. Ook de huidige Stonesbassist, Darryl Jones, komt even om de hoek kijken. Ja mannen, lijken ze te willen zeggen, zo doe je dat. Een potje stevig rocken heeft met een overdosis aan virtuoze jazztechniek niets te maken.
Dat brengt ons bij de enige Stone die niet meedeed: Mick Jagger. Zijn plaats wordt ingenomen door enkele bescheiden achterin in de mix geplaatste gastzangeressen: Sheryl Crow, Norah Jones en Lisa Fischer. Ze zijn nergens storend aanwezig, maar geven ook geen aanleiding om deze cd speciaal voor hen aan te schaffen.
De loeistrakke beats van Charlie Watts, zelfs in deze jazzcontext herkenbaar, tillen de gastbijdragen van gitaristen Bill Frisell en John Scofield naar een hoger plan. Hoogtepunt van de jazzsolo’s op The Rolling Stones Project is de tenorsax van Tim Ries, de leider van dit project, in het zeven minuten durende ‘Waiting on a Friend’.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tim-ries/the-rolling-stones-project/11488/
Meer Tim Ries op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tim-ries
Deel dit artikel: