http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Tim Hecker | Virgins

De barsten in het klatergoud.
CD, Kranky/Konkurrent

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 13 januari 2014

Ziedende volumes, knetterende noise, golvende bassen en ergens daartussen een flard piano of (kerk)orgel. Tim Hecker wist op bijvoorbeeld Supersonic Festival elke mogelijke gedachte aan lieftalligheid vakkundig de kop in te drukken. Shock and awe dus. Beide trefwoorden zijn ook van toepassing op Virgins, want Hecker verruilt muren van bombast voor rijkgeschakeerde textuur in intimiteit. En daarmee palmt hij de luisteraar zodanig in dat de dreunen aan dissonante verrassing des te onverdachter en harder binnenkomen.

In de kern is Virgins een plaat die barst van sfeervol muzakachtig ensemblespel waaraan je je geen breuk kunt vallen en waar de mensen van Bedroom Community (die meespelen op dit album) patent op hebben. Deze lichtelijk naar minimal music neigende kitscherige en dreinende neoklassiek die op bezoek gaat bij ambient vormt het substraat. Zonder Hecker zou Virgins een perfect album zijn voor in de Vinex-kast, naast Endless Summer.

Tim Hecker blijkt een voorliefde te hebben voor de barsten in het klatergoud. Een opgepoetst faux marmeren vloertje mag en zal bezoedeld worden. Dat doet hij bijvoorbeeld door een herhaling van zetten via Philip Glass op te trekken tot bijna sarrende lengte en daarbij is een zweem van Irrlicht van Klaus Schulze niet ver weg. Ook vallen de maskers af doordat Hecker het muzikale huis afbreekt op een manier die aan William Basinski's The Disintegration Loops doet denken.

Het palet waarmee Virgins geschilderd is, blijkt bij nadere beschouwing bijzonder grofkorrelig. Wat impressionistisch kleurig leek, komt als grauw onder het plaveisel tevoorschijn in brede penseelstreken die iets weg hebben van Godspeed You! Black Emperor. Hecker slaat door naar het een noch het ander. Waar het lommerrijke lummelen in lieflijke melodie expressief doorbroken wordt met behulp van vervormde bassen en ruis, bespeelt hij knap de onwillekeurige fysieke en mentale reacties op de waaier aan geluid die hij presenteert, zeker op hoog volume. Daarin liggen shock and awe: aanlokkelijk en confronterend, kernachtig op het sublieme af en angstaanjagend peilloos.