Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
John McCracken, Bridget Riley, Kenneth Noland, Elsworth Kelly; niet meteen een kwartet dat je gezellig in een muzikaal ensemble bij elkaar zet. Wel een groep kunstenaars waarvoor de hand van de maker niet per se de grootste rol speelt, sterker nog: waarbij die best uitgebannen mag worden. Artiesten ook voor wie de tonaliteit van kleur in harde contrasten een nogal grote rol speelt; kleur als glanzend vlak, gevormd of in lange banen of sculpturaal.
Kern van de zaak van de kleurvlakschilders is dat wat je ziet is wat er is. Geen afbeelding, geen abstractie. Dit is het. En dat werkt. Op de een of andere manier. Thomas Brinkmann koppelt zichzelf en zijn werk ook los van de concrete wereld om zich zodoende te focussen op wat je hoort. En niets meer dan dat. Normaliter zou je de texturen en tonaliteiten van de herhalende noise die hij presenteert beschrijven in verschillende grijswaarden. Vooral ook omdat enige notie van melodie schier afwezig is.
Het album is opgedragen aan wijlen Zbigniew Karkowski, gekend voor zijn uitgebeende en onversneden extreme composities; rücksichtslos en zoals de genoemde kunstenaars post-painterly werken op zijn manier post-musically. Brinkmann gaat ook voor een dergelijke radicaliteit; mechanisch als Tinguely's krakende machinebeelden, urbaan ontmenselijkt als Eno's ambient, gillend op de manier van Metal Machine Music van Reed. Het concept voorop en de kleur vind je in de tracktitels. Of je die ook hoort, is aan jou.
Brinkmann mag dan hoog-conceptueel te werk gaan, daarvan hoef je totaal geen weet te hebben om deze plaat te apprecieren. Of af te wijzen. Als geheel of in delen. Alsof je door de zalen van het Stedelijk loopt en getroffen wordt door het enorme vlak rood met een beetje geel en blauw. Of juist door een diepblauwe boog. Misschien liever een rij brede penseelstreken in regenboogkleuren naast elkaar of toch vlakken wit vol textuur. De focus ligt niet op Newmann, Kelly, Louis of Ryman, maar op de werken. Niet op Brinkmann als auteur maar op wat je hoort. En op wat dat met jou doet. Of niet. Het is aan jou.
http://www.kindamuzik.net/recensie/thomas-brinkmann/what-you-hear-is-what-you-hear/25984/
Meer Thomas Brinkmann op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/thomas-brinkmann
Deel dit artikel: