Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Thomas Brinkmann is terecht één van de meest gerespecteerde figuren in het technowereldje. Zijn minimaler-dan-minimaal remixes voor Richie Hawtin en Studio 1 katapulteerden hem naar bekendheid en daarna zette hij de dansvloeren in vuur en vlam met zijn Soulcenter*-project, waarmee hij de grenzen van het samplen nog maar wat verder verlegde. Bovendien is hij ook nog eens baas van de labels Max Ernst, Ernst, Max en Supposé. En om zijn zin helemaal te kunnen doen heeft hij ook nog eens een draaitafel met twee toonarmen uitgevonden. Een bezig baasje dus.
Op zijn nieuwste langspeler blijft hij bij zijn stijl maar diept hem ook verder uit. In principe is dit gewoon techno maar er komen ook heel wat minimal, electro, dubtechno, IDM en talloze andere elektronische stijlen bij kijken. Verbazend is vooral Brinkmanns overduidelijke hang naar ingewikkelde structuren die toch eenvoudig overkomen. In één nummer combineert hij met gemak een pakkende melodie, minimale abstractie, ongelooflijk knap samplewerk en complexe productie. Vooral dat eerste aspect zorgt ervoor dat de nummers altijd wel een beetje bekend in de oren klinken.
Ook als de broeierige vocalen van zangeres Tusia de nummers inkleuren (zoals op de prima Morrissey-cover ‘The More You Ignore Me, the Closer I Get’) blijft Brinkmann bij de pinken en geeft hij blijk van een meer dan gemiddeld oor voor detail. En om aan te tonen hoe breed de technohorizon voor hem mag zijn sluit hij ook nog eens af met een cut-up van Django Reinhardts ‘Charleston’. Grote meneer, puike plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/thomas-brinkmann/lucky-hands/11381/
Meer Thomas Brinkmann op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/thomas-brinkmann
Deel dit artikel: