Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Young Gods mogen dan geen jonge goden meer zijn, dat betekent allerminst dat Franz Treichler en de zijnen de wapens neerleggen. Hun nieuwste plaat duldt op een kort oosters getint interludium na geen gefrunnik meer met ambient en andere foefjes. Gerockt zal er worden. En hard ook.
Superready / Fragmenté beluisteren is nog het best te vergelijken met een dolle rit over het bloedhete asfalt van een eindeloze woestijnsnelweg. Raampje open, gaspedaal zo ver mogelijk induwen, het volume van de geluidsinstallatie op elf en vlammen maar. De Highway Rangers zetten het zwaailicht al aan en zetten vierklauwens de achtervolging in, maar het valt te betwijfelen of ze kunnen volgen. I fought the law and I won. Dat gevoel.
Wat nog belangrijker is: ondanks dat The Young Gods nog steeds zweren bij samplers en beatboxen klinkt hun muziek verdomd sexy. Het is muziek waarmee je meiden versiert, waarop je glazen met een smak op de grond in stukken smijt en vervolgens de bar grondig verbouwt. Macho? Absoluut, maar testosteron klonk zelden zo aanstekelijk.
Wat feitelijk allang niet meer bewezen hoeft te worden, is dat Treichler aantoont dat de Franse taal allerminst moet onderdoen voor het Engels als het op rocken aankomt. De man klinkt immer bronstig en heeft er duidelijk zin in en of hij nu ‘superready’ of ‘fragmenté’ is, maakt weinig uit, je gaat er sowieso van zweten.
“I’m one / Two three / Four tons / of TNT”, klinkt het in ‘Freeze’. En zo voelt het ook. Superready / Fragmenté is Leven met de hoofdletter L.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-young-gods/superready-fragment/15247/
Meer The Young Gods op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-young-gods
Deel dit artikel: