Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als je een wereldstad mag uitkiezen die het meest bij The Walkmen past, dan is het New York. Alle invloeden die de muziek van deze indierockers herbergt is verbonden met die reusachtige creatieve metropool. De leden van The Walkmen zijn dan ook New Yorkers.
Zanger Walter Martin kermt zich door de nummers heen als een jonge Bob Dylan. Zo’n ventje dat eigenlijk niet kan zingen, maar het toch doet. En dan nog eens vol overtuiging ook. Hij zoekt de grenzen van zijn bereik doelbewust op. Hij wil en zal gehoord worden. Het liefst zo hard mogelijk.
De liedjes hebben dezelfde imperfecte tik. Het lijken ruwe, spontane ideeën die zo op de band zijn gesmeten. The Walkmen houdt van The Velvet Underground, maar ook stadsgenoten Interpol en The Strokes heeft de band constant in het vizier. Al zijn ze wel een stuk meer punk. Een nummer als ‘This Job Is Killing Me’ had zo van The Stooges kunnen zijn.
Genoeg goede referenties dus. The Walkmen weet waar ze het moeten halen. Het ontbreekt alleen nog te vaak aan een echt goede compositie, een spraakmakende gitaarlijn of een lekker pakkende hook. Het klinkt nu als een veelbelovende demo. Met andere woorden: hier moet een goede producer mee aan de gang gaan, want talent, stijl en muzikaal historisch besef zijn zeer aanwezig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-walkmen/a-hundred-miles-off/14314/
Meer The Walkmen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-walkmen
Deel dit artikel: