• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Twilight Singers | Powder Burns

Greg Dulli gaat kopje onder in New Orleans.
CD, One Little Indian/Bertus

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 14 mei 2006

Dit is alweer de vierde plaat van Greg Dulli’s wisselende samenwerkingsverband. Ze werd vlak na de Katrina-ramp opgenomen in New Orleans; bij kaarslicht, met vers aangesleepte generatoren, terwijl buiten de krijgswet en de chaos heersten. In bijna alles wat er tegenwoordig over The Twilight Singers geschreven wordt, gaat de focus daar naartoe. Het lijkt wel alsof dat het meest interessante is wat er over deze plaat te vertellen valt.

Powder Burns staat of valt volledig met het feit of je in Dulli’s charisma wilt geloven. Kun je sympathie opbrengen voor zijn in rook omhulde man who’s been around, of vind je hem een macho lul? In hoeverre kan hij je verleiden om in z’n wereldje te stappen, of gooi je je drankje leeg in z’n gezicht na nog maar eens een gegromde ‘baby’ uit z’n mond?
Powder Burns is immers zeker geen slechte plaat, maar wel behoorlijk voorspelbaar. We kennen Dulli’s ups & downs ondertussen en de songs zijn veelal volgens een vast patroon opgebouwd. En het is niet omdat alles aangekleed is met strijkers, koortjes, gasten en opgehoopte geluidlagen, dat de songs meer diepte krijgen.

‘Underneath the Waves’ begint bijvoorbeeld als een coole Afghan Whigs-achtige midtempo rocker, maar plots spat de song open en begint hij met een hopeloze furie wild en meedogenloos op cimbalen te meppen. Tegen het einde van het nummer ben je volledig murwgerinkeld. In ‘Forty Dollars’ hangt eerst een naargeestig piepend en krakend sfeertje, wat teniet wordt gedaan door de gezwollen koorstemmen in het refrein.
De rockers - zoals het best aardige ‘I’m Ready’ - staan stijf van de elektronica en de tragere nummers worden door middel van strijkers verzopen in pathos. Het spat allemaal wel spectaculair uit de luidsprekers, maar erg beklijvend is het niet. En als ze dan écht eens iets anders ondernemen, zoals de licht Arabische ondertoon van de titelsong, komt het geforceerd over.

Dulli’s teksten zijn nog steeds één grote hoop verlangen en spijt. Hij begon de songs twee jaar geleden te schrijven, na een zware drugsperiode die zeven jaar geduurd had. De creatie van deze plaat ging dus gepaard met een innerlijke orkaan. Dat hij emotioneel gezien een open wonde is, lijdt geen twijfel, maar dat geeft hem nog niet het recht om woorden als ‘regret’ met ‘forget’ te laten rijmen. We zullen het maar wijten aan het kaarslicht waarbij hij diende te werken. In ‘Forty Dollars’ klinkt het dan weer van "Love is all you need and all you need is love" en ook nog "She loves you, yeah yeah yeah". Postmodern of uit het hart – een licht gevoel van leedvermaak is in ieder geval het resultaat.

Voor hij met The Afghan Whigs aan hun meesterwerkje Gentlemen begon, namen ze eerst de coverplaat Uptown Avondale op. Twee jaar geleden was er de Twilight Singers’ coverplaat She Loves You. Dacht hij datzelfde patroon hier te kunnen herhalen? De resultaten zijn in ieder geval navenant.

De plaat van The Gutter Twins, Dulli’s samenwerkingsverband met Mark Lanegan, lijkt op dit moment meer iets om echt naar uit te kijken.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-twilight-singers/powder-burns/12843/
Meer The Twilight Singers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-twilight-singers