• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Twilight Singers | Blackberry Belle

Een fabelachtig mooie plaat en daarmee basta.
CD, One Little Indian

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 26 oktober 2003

Ja, de jaren negentig scheidden tijdloze meesterwerken als Nevermind, Ten, Siamese Dreams, OK Computer en Blood Sugar Sex Magik af (we kunnen nog enkele uren doorgaan maar we moeten ergens een lijn trekken!). Inmiddels aanbeland in de 21e eeuw gebeurt het nog wel eens dat platen van dergelijk allooi de strijd aangaan met de afgrijselijke houseplaten van m’n onderbuur. Als er echter twee platen zijn die met de regelmaat van de klok in mijn cd-lader belanden, dan zijn dat Gentlemen en Black Love van de Afghan Whigs. Mocht ik ooit verbannen worden naar een onbewoond eiland met het compromis dat ik drie cd’s mag meenemen, dan wil ik één van beide steevast aan mijn zijde om de eenzaamheid het hoofd te bieden. Jammer genoeg stond het instant succes van de Whigs haaks op het ondoorgrondelijke brein van de even charismatische als frenetieke frontman Greg Dulli, die met het middelmatige 1965 de creatieve kelk helemaal tot op de bodem ledigde. Begin ‘99 spatte mijn droom al helemaal uit elkaar toen een stomdronken en van narcisme bulkende Dulli een bomvolle AB meer dan twee uur aan de praat hield (letterlijk) en er geen kruid gewassen was tegen het onverwoestbare ego (althans die avond) van de man. Dag op dag twee jaar later rolde het bericht van de telex dat de Afghan Whigs definitief verleden tijd waren, evenals een flinke brok jeugdsentiment.

Dulli had in tussentijd wél een oude liefde in de armen gesloten, The Twilight Singers (‘Not a Dulli solo project, but more a particular outfit assembled to record a particular collection of musical moments/compositions’, althans de officiële website). Onder deze noemer verzamelde hij enkele muzikale gasten (waaronder Brad’s Shawn Smith, Harold Chichester van Howlin’ Maggie en Barrett Martin van Screaming Trees/Satchel) rond zich en ging hij in zee met het Britse remix-duo Fila Brazillia (werkten onder meer voor Lamb en Radiohead). Samen namen ze de handschoen op om in 2001 de conceptplaat Twilight As Played By The Twilight Singers boven de doopvont te houden.

Met de herfst in aantocht achtte de cultheld de tijd rijp voor een opvolger en die ligt rond deze tijd in de winkels, Blackberry Belle. Een schitterende titel die perfect in verhouding staat tot de geleverde kwaliteit, want het is – laten we er geen doekjes om winden – een superplaat geworden! Blackberry Belle herenigt Greg Dulli immers weer met z’n Afghan Whigs-verleden. Dat betekent in hoofdzaak méér rock, hier en daar aangevuld met een zweempje Motown-soul. Black Love schemert meer dan eens aan het einde van de horizon, terwijl ook het testament (1965) van de gewezen trots van Cincinatti binnen handbereik ligt.

”Black out the windows, it’s party time. You know how I love the stormy weather, so let’s all play suicide”, klinkt het sinister in de epische opener ‘Martin Eden’, een song die verwijst naar het hoofdpersonage uit een roman van Jack London, één van Amerika’s beroemdste schrijvers aan het begin van de 20e eeuw. De zanger/vormgever van wijlen Afghan Whigs mag dan opnieuw in het reine zijn met zichzelf, hij baadt nog steeds in dezelfde decadente sfeer als halverwege de jaren negentig, waarbij z’n donkere gedachtegangen gepassioneerd rond liefde, dood en seks cirkelden.

Geleidelijk aan zweeft de muzikale spanningsboog naar imposante hoogtes, begeleid door een gezonde dosis dramatiek, zonder evenwel ooit pathetisch te worden. Een met banjo en mellotron gestoffeerde song als ‘Papillon’ grijpt je van meet af aan bij de lurven, hetgeen ook geldt voor het beklijvende ‘Teenage Wristband’. Meer van dat krijgen we te horen in ‘Decatur St.’ en het broeierige ‘The Killer’, waarin de emoties hoog oplaaien en vervolgens in de kiem gesmoord worden. De ballade ‘Follow You Down’ brengt Dulli immers tot het besef dat liefde nu eenmaal gedoemd is om te mislukken en een bittere nasmaak zelden uitblijft.

Met slotsong ‘Number Nine’ is hét moment de gloire van Mark Lanegan (Screaming Trees, QotSA) aangebroken, samen met Dulli is hij in dialoogvorm verantwoordelijk voor een soort kippenvel dat van geen wijken wil weten en eenmaal Petra Haden (aan de viool bij Spain) haar ijzingwekkende sirene in werking zet, voelen we de aarde al helemaal onder onze voeten wegschuiven. Uit geheel onverwachte hoek noteren we hier zowaar een klepper van wereldformaat. Na de zeer lovende recensies in de States heeft Dulli reeds aangegeven dat The Twilight Singers in 2004 voor het eerst het Europese continent zullen aandoen! Driewerf hoera! Need I say more!? Blackberry Belle is een fabelachtig mooie plaat geworden en daarmee basta!

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-twilight-singers/blackberry-belle/4381/
Meer The Twilight Singers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-twilight-singers