• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Twilight Sad | No One Can Ever Know

Vrolijk zullen ze nooit worden, ook niet met synths.
CD, Fat Cat/Konkurrent

Tekst: Edwin Toonen

Publicatiedatum: 11 februari 2012

Ten tijde van debuutalbum Fourteen Autumns & Fifteen Winters speelt The Twilight Sad een eigen vorm van shoegaze. Er worden torenhoge gitaarmuren opgetrokken, de songs zijn voorzien van mysterieuze titels als 'That Summer, At Home I Had Become The Invisible Boy’ en er is die onheilspellende praatzang van James Graham met dat zware Schotse accent. Het uitstekende album wordt opgevolgd door de moeilijke tweede die een stuk minder indruk maakt.

Op No One Can Ever Know wordt een andere koers ingezet. De gitaarmuren zijn grotendeels overboord gezet en vervangen door synths en drumcomputers. Die verandering pakt best goed uit. De eightiessound is kil en duister, soms bijna industrieel. Verantwoordelijk voor die nieuwe richting is producer Andrew Weatherall, die eerder onder andere al Tarot Sport van Fuck Buttons produceerde en Primal Scream de dancekant opstuurde. Hij moedigde de band aan om aan de slag te gaan met analoge synthesizers. Het eindresultaat is meer postpunk dan shoegaze, maar klinkt nog altijd als The Twilight Sad, niet in de laatste plaats door de herkenbare stem van Graham.

De plaat intrigeert. Graham is geen vrolijke noot en hij heeft geen moeite om dood en verderf te zaaien in zijn teksten. Geen probleem, want het is een bekend onderdeel van hun muziek. Single 'Another Bed' is een midtempo synthrocker, waar Graham fel teksten over overspel overheen spuugt - check trouwens ook de verontrustende clip bij dit nummer. Het afsluitende 'Kill it in the morning' leunt stevig op een zwaar overstuurd, repetitief basloopje en heeft wel wat weg van 'We Carry On' van Portisheads album Third. 'Sick' is een van de toegankelijkste nummers en leent een gitaarloopje van Radiohead. Ook het dreigende 'Dead city' overtuigt.

Uiteindelijk is No One Can Ever Know toch een echte The Twilight Sadplaat: donker, wijds en compromisloos. Graham blijft zijn getormenteerde ziel blootleggen en zijn bandmaten gaan tekeer op de instrumenten. Alleen zijn het ditmaal vooral de elektronische instrumenten die de hoofdrol opeisen en de algehele sound net wat toegankelijker maken. Daarmee toont de band vooral aan nog lang niet uitontwikkeld te zijn.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-twilight-sad/no-one-can-ever-know/22536/
Meer The Twilight Sad op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-twilight-sad