• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Twilight Sad | Fourteen Autumns & Fifteen Winters

Prachtig debuut is combinatie van het kleine liedje met het grote gebaar.
CD, Fat Cat/PIAS

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 20 april 2007

Stellige overtuigingskracht is een zeldzaam fenomeen in het wereldje van onzekere indie-bleekscheten. De momenten dat je een zanger recht in de ogen heb kunnen kijken tijdens een indie concert in Paradiso zijn waarschijnlijk op één hand te tellen. Het uit Glasgow afkomstige The Twilight Sad is een uitzondering op die regel. Fourteen Autumns & Fifteen Winters is stellig, overtuigend en één van de betere gitaaralbums van 2007. En dat staat er echt. Opgeschreven met stellige overtuiging.

De Schotse band doet er dan ook alles aan om je compleet te overweldigen. Wijdse, epische rock die te groots is voor de underground en te experimenteel om de stadions op Snow Patrol-niveau te veroveren. Met het driedubbeldik Schots accent van zanger James Graham erbij lijkt het een beetje op een kruising tussen Arab Strap en U2, met Kevin Shields op gitaar. Een liedjesplaat omringd door dramatische crescendo’s en brokken galmende feedback.

Je hoeft ook niet lang te wachten voordat je het eerste epische crescendo voor je oren krijgt. Opener ‘Cold Days from The Birdhouse’ blaast meteen op volle kracht je huiskamer in. Via een bruisend piano arpeggio richten ze een muur van white noise op terwijl Graham er zijn dikke accent lekker tegenaan legt.

Een simpel beginnend liedje als ‘That Summer, at Home I Had Become the Invisible Boy’ wordt met rommelende drums gestaag naar een explosief hoogtepunt geleid. Het doet pijn zo’n moment te verlaten, maar ook na een climax als deze weet de groep de spanning vast te houden door de repeterende slidegitaar en de prachtige melancholie in de zang.

Toch is het niet alleen epische grootspraak dat de klok slaat op dit album. ‘Last Year's Rain Didn't Fall Quite So Hard’ is een bevreemdend, repetitief liedje dat op de maat van de pulserende percussie en accordeon/gitaareffecten weinig op de kous heeft. Het soort geluidsexperiment dat wellicht beter op een podium werkt, en dan uitgerekt tot een kwartier.

Ook het overweldigende, Mogwai-achtige ‘Talking with Fireworks / Here, It Never Snowed’ zal live tot een bombastische klomp feedback verworden. Mét zang, en dat weet The Twilight Sad goed met elkaar te combineren. Het kleine van een liedje met het grootse gebaar in de muziek. Zomerfestivals die nog geen livesensatie te pakken hebben, grijp uw kans.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-twilight-sad/fourteen-autumns-fifteen-winters/15269/
Meer The Twilight Sad op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-twilight-sad