Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na hun opgemerkte passages op enkele festivals en de alomtegenwoordigheid van hun singles, is het tijd om de eerste full length van het Britse The Ting Tings eens onder de loep te nemen.
Die singles zijn uitstekend gekozen. 'Great DJ' en 'That's Not My Name' zijn oorwormen bij uitstek. De spaarzame gitaar in het eerste nummer is ronduit geniaal. Gecombineerd met het lekker nietszeggende refrein vol 'aah aah's' en 'ieh ieh's' levert dat een licht onderkoelde doch sprankelende hit op. Net als 'That's Not My Name' is het behoorlijk drammerig, maar net niet té. Dat laatste nummer houdt het midden tussen een feministisch statement en een cheerleader-chant. Inderdaad, de postmoderniteit ten top.
Met de rest van het album is het echter minder goed gesteld. Het is samengesteld uit weloverwogen deeltjes hipheid: wat streepjes The Kills, wat New York discopunk, een beetje skinny tie new wave, gelardeerd met hippe electro-effectjes en jarentachtigsynths. Voor 'Traffic Light' - het 'gevoelige nummer' - gaan ze dan weer plots aan de haal met de erfenis van The Sundays.
Allemaal niks mis mee, maar zonder goeie nummers levert dat alleen maar een gezichtsloze geluidsbrij op. Enkel 'Be the One' springt er nog uit. Het klinkt een beetje onaf, en daarom wérkt het in combinatie met de gespeelde onschuld van zangeres Katie White. De rest van de plaat klinkt - op die geweldige singles na dan - veel te berekend en gepolijst.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-ting-tings/we-started-nothing/17378/
Meer The Ting Tings op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-ting-tings
Deel dit artikel: