Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op You Win, de tweede cd van The Strugglers wordt gehuild, gerouwd en gekreund. Tot zover niets nieuws onder de zon. Maar zanger en tekstdichter Brice Randall Bickford houdt er van om enorm groot uit te pakken met zijn zielsroerselen. Na het beluisteren van You Win kan ik hem daarin geen ongelijk geven. De droefenis en kwetsbaarheid in de negen liedjes, die uiteindelijk flink in speellengte oplopen, moet haast wel groots worden gevierd.
De akoestisch gitaar is aangesterkt met een tienkoppig orkest, dat onder meer in piano, viool en banjo voorziet. En de snik in kille stem van beautiful loser Bickford is een groot tranendal, zoals ik dat graag mag horen. “Nothing is left within me except what is wrong,” zingt hij in de door pianoakkoorden aangedreven zweverigheid van het achtste nummer, ‘Distant Demands’, alsof in zijn gebroken sombermansstem niet genoeg aangeeft dat hij aan de zelfkant van het leven verstrikt is geraakt.
You Win is van een zeldzame, maar toch niet unieke schoonheid. De meeslepende en donkere dramatiek kennen we van treurwilgen als Willard Grant Conspiracy, Dolorean en het ter ziele gegaan Red House Painters. De wanhoop in Bickfords ruige mannenstem doet op zijn beurt weer denken aan Smog, Kurt Cobain, Richard Buckner, Smog en John Darnielle van de Mountain Goats. Daarmee moet u wel genoeg aanwijzingen hebben om te snappen dat You Win geen kost is om flink mee uit je dak te gaan met een liter hoestdrank achter de kiezen. Maar wie voldoende antidepressiva op voorraad heeft, kan zich met een gerust hart een weekje met The Strugglers opsluiten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-strugglers/you-win/12447/
Meer The Strugglers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-strugglers
Deel dit artikel: