• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Sound of the Mountain | The Child of Stereo in Mono

Alle postrock op een stokje.
CD, Stressed Sumo

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 13 juni 2011

The Sound of the Mountain is een boek van de Japanse schrijver Yasunari Kawabata, die in 1968 als eerste Japanner de Nobelprijs voor Literatuur won. Onmogelijke liefdes, fascinatie voor de dood, melancholie en bitterheid zijn thema's die terugkeren in zijn werk. Een viertal uit het stadje Russelville, Arkansas, heeft zijn band vernoemd naar het boek. De loodzware postrock met vele uitstapjes past uitstekend bij Kawabata's thematiek. De muziek is onheilspellend, inventief en donker.

Dat postrock niet saai hoeft te zijn, bewijst de band met The Child of Stereo in Mono. De plaat bevat zeven lange nummers die blijven boeien. Dit komt door de vele tempo- en ritmewisselingen van de sublieme ritmesectie, waarvan de drummer vroeger vele metalbands versleten lijkt te hebben. Krachtig, dwingend en vindingrijk mept hij erop los. Daarnaast zorgen de vele muzikale invloeden dat het album niet verveelt.

Het begint meteen al met een fraai prog- en mathrockweefsel in 'The Confessions of an English Opium Eater', dat de band fraai vervolgt met repetitief gitaargeweld in de geest van Mogwai. 'I Could Use a Little Help' gaat voortvarend van start met een metalriff a la Iron Maiden, dat gevolgd wordt door een bombardement van shoegazegeluiden. In het geweldig opgebouwde prijsnummer 'The Guns of the Navarone' komt nog een staartje punk langs. Hoewel het nummer best heftig eindigt, is aansluitend ruim twee minuten stilte wat overdreven. Het zal wel iets kunstzinnigs zijn.

De muziek van The Sound of the Mountain komt wat betreft dynamiek nog het dichtst in de buurt van Red Sparowes ten tijde van At the Soundless Dawn. Het roept dezelfde postapocalyptische sfeer op, maar gaat met geweldig straffe duels tussen ritme- en leadgitaar toch iets meer de metalkant op. Hierbij wordt het geluidsperspectief telkens van de linker- naar de rechterspeaker verplaatst, wat een extra spookachtig effect oplevert.

Hoewel het de debuutplaat van de band is, klinkt hij niet zo. Eerder als eentje van een groep die al jaren samenspeelt. En misschien is dat ook wel zo, want er is bitter weinig informatie over de band te vinden. Het is in elk geval overduidelijk dat ze met behulp van andere luide gitaargenres een machtige postrockplaat hebben gesmeed.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-sound-of-the-mountain/the-child-of-mono-in-stereo/21724/
Meer The Sound of the Mountain op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-sound-of-the-mountain