http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Saints | Imperious Delirium

Weinig avontuurlijke dertiende van de Aussie-oudjes.
CD, Cadiz/Bertus

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 23 november 2006

De legendarische Aussiepunks The Saints zijn alweer een behoorlijk lange tijd bezig aan de derde fase van hun carrière. In hun eerste periode trekken ze naar punkmekka Londen met het geweldige (I’m) Stranded (1976) onder hun arm. Wegens hun lange haar worden ze echter niet met open armen ontvangen. Ze laten het niet aan hun hart komen en beginnen op hun platen te experimenteren met blazers en Otis Reddingcovers. Gitarist Ed Kuepper verlaat vervolgens de band, die enkele jaren op non-actief gaat.

Begin jaren ’80 doopt zanger Chris Bailey zichzelf om in The Saints en begint platen te maken met subtiele liedjes en veel akoestische gitaren. Deze periode culmineert in All Fools Day (1987) – een sterke, volwassen rockplaat. Na nog een lp verdwijnen The Saints opnieuw om even later weer als The Saints deel 3 terug te keren.

Deze keer als een harder rockende aangelegenheid. Ze maken geen schuimbekkende punkrock, maar volgens de regels van de kunst voortdenderende garagerock. Imperious Delirium is alweer de vijfde plaat van The Saints deel drie, en opgenomen in Amsterdam. Helaas is het resultaat niet bepaald indrukwekkend.

Niet dat het een hopeloos vervelende plaat is; het is alleen zo weinig avontuurlijk. Ze had op eender welk moment gedurende de laatste twintig jaar opgenomen kunnen worden door gelijk welk begeesterd maar conservatief rockcombo. De opbouw van de nummers is zeer gewoontjes. Met een gitaarsolo hier en een tragere break daar zit alles perfect op z’n plaats.

De song ‘Trocadero’ schiet er uit, omdat Bailey met een vreemde frasering zingt en de gitaarsolo op een hakkerige manier door een wahwahpedaal gejaagd wordt. Ook ‘Je Fuckin’ T’Aime’ houdt de aandacht vast, omdat het zo’n onnozele tekst heeft dat je je afvraagt of er per abuis een cd van Bill Wyman in de speler gesukkeld is.
In ‘Drowning’ lijkt Bailey zich plots te herinneren waarom hij ooit is begonnen met muziek maken. “We’re drowning” kermt hij wanhopig over een zeer energieke backing.
Als hij nog wat meer van dit soort nummers schrijft, wil ik hem best een reddingsboei toegooien.