Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
'Going Back to Boston' zet je nog even op het verkeerde been met zijn melancholieke strijkersarrangement, maar daarna laten The Rosebuds het feest losbarsten in de beste Supergrass-/oude Blur-traditie. Vrolijke uptempo rock met veel tamboerijnen, twinkelende keyboards en "Pa-pa-pa" en "Yeah, yeah, yeah"-koortjes dus. 'My Downtown Friends' en 'Boys Who Love Girls' en 'Kicks in the Schoolyard' zijn onweerstaanbaar.
Maar dan slaat toch de weemoed weer toe en komt die meer melancholieke kant die zich op 'Going Back to Boston' al manifesteerde weer boven. En ook de Amerikaanse afkomst van deze regelmatig toch zeer Engels klinkende band. Maar in 'Big Heartbreak' en 'Signature Drinks' twangen de gitaren rustig op een onmiskenbaar countryritme.
Een toch redelijk aparte combinatie, maar The Rosebuds slagen op beide fronten en maken zo een plaat die niet alleen de beide kanten van de Atlantische Oceaan, maar ook melancholie en uitgelatenheid naast elkaar brengt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-rosebuds/therosebudsmakeout/4908/
Meer The Rosebuds op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-rosebuds
Deel dit artikel: