• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Raveonettes | Pretty in Black

De mosterd halen uit de jaren zestig is niet altijd goedkoop. Dat bewijst Pretty in Black van The Raveonettes.
CD, Columbia/Sony BMG

Tekst: Ute Egghe

Publicatiedatum: 25 september 2005

Er zijn zo van die platen die vele luisterbeurten nodig hebben om gewaardeerd te worden. Niet zo met Pretty in Black van de Deense band The Raveonettes. Hoewel de dertien nummers sterk van elkaar verschillen, is vanaf de eerste gitaarnoten de toon gezet. Je zetel zit plots heel lekker, een vlaag van tevredenheid overvalt je en de avondzon schijnt laag door de kamer. Stof dwarrelt voor je ogen. Het is stof van langvergeten tijden.

Dat Sune Rose Wagner (wat een naam!) de afgelopen maanden veel naar muziek uit de golden fifties en de sweet sixties heeft geluisterd, ligt er vingerdik op. Maar dat neemt niet weg dat Pretty in Black oneindig meeslepend is. Wagner gooide de fuzz en distortion overboord om plaats te maken voor gitaarwerk à la Chris Isaak en Roy Orbinson. Zo doet het wondermooie 'Sleepwalking' denken aan Isaaks 'Dancin''. Geen jodel-gezang bij The Raveonettes; wel de zachte tweestem zoals The Breeders het hen voordeden.

En laat ik nog even verder gaan met namedropping. Ken je nog 'Be My Baby' van The Ronettes, dat pronkte op de soundtrack van de dansfilm Dirty Dancing? Wel, als je het nummer uit 1963 herkent in 'Ode to LA', komt dat omdat leading lady Ronnie Spector haar huilende stem heeft geleend. Veertig jaar later klinkt ze meer als een grienende grootmoeder, maar het kerstmisritme en het gevoel zijn nog geen haar veranderd. Ook Moe Tucker, de drumster van The Velvet Underground, is uit de sixties geplukt en in de studio gezet om mee te spelen op vier nummers, waaronder 'Red Tan'.

Wagner steekt zijn inspiratie niet onder stoelen of banken. 'Here Comes Mary' is zijn versie van 'Dream Dream Dream' van The Everly Brothers. Wagner: "Ik kan er niet van afstappen. Ik probeer het wel te moderniseren, maar de inspiratie blijft dezelfde." Hij mag dan zowel schrijver als coproducer zijn, zonder zijn Sharin Foo zouden The Raveonettes niet hetzelfde zijn. Zij is de Uma Thurman van de muziek: stijlvol en kitschy, lieflijk en koel.

Wat de band rechthoudt tussen al die hints naar het verleden, zijn de ijzersterke nummers. Songs als 'Sleepwalking', 'Love in a Trashcan' en 'Twilight' zijn stuk voor stuk hits. Hoppend op een machtige gitaartremelo raast 'Twilight' door je stereo. En dan die techno-knipoog na twee minuten... waw!

De vorige albums volgden nog een strikt stramien: drie akkoorden en drie minuten per nummer. Dat is nu wel anders; met ballads en nostalgische kitschrock hebben The Raveonettes een nieuwe weg ingeslagen. Benieuwd wat het volgende album zal brengen: meer distortion of opnieuw de honingraat? Het maakt in feite niet uit wat ze kiezen of in welk tijdvak ze zich bevinden; goedkoop kunnen The Raveonettes niet klinken.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-raveonettes/pretty-in-black/10609/
Meer The Raveonettes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-raveonettes