Als je Parlor Mob kent is het waarschijnlijk vanwege het debuut uit 2008, And You Were a Crow. Die plaat kwam uit op Roadrunner, nadat de band uit Asbury Park, New Jersey (ja, van Bruce Springsteen) eerder al was getekend en vervolgens wegens labelperikelen gedropt door Capitol. And You Were a Crow was een geweldige plaat en The Parlor Mob maakte live ook een zeer sterke indruk. Daarmee leek de doorbraak een kwestie van doorzetten. Alleen kwam de band toen weer in labelperikelen terecht, waardoor opvolger Dogs min of meer van de aardbodem verdwenen is.

Niet gek dat Cry Wolf dan maar in eigen beheer is uitgebracht. Maar daardoor is de promotie wel minimaal geweest en zat een Europese tour er niet in. Het is ook een ep geworden, waarschijnlijk om budgettaire redenen. In die vijf songs bewijst The Parlor Mob echter wel nog steeds het neusje van de zalm te zijn op het gebied van huidige bands met een klassieke hardrocksound.

Niets ten nadele van de Rival Sons en Graveyards van deze wereld, maar die hebben geen zanger als Mark Melicia. Zoals die in het titelnummer even een demonstratie geeft hoe gevoel in je zang te leggen, dat is de definitie van een kippenvelmoment. In David Rosen en Paul Ritchie heeft The Parlor Mob verder een gitaartandem van Thin Lizzyniveau. Drummer Sam Bey tenslotte heeft een fijne jazzy swing in zijn spel, waardoor de muziek altijd genoeg subtiliteit houdt. Sowieso is het kernbegrip dat de muziek van The Parlor Mob samenvat 'klasse'. Dit is een band die de essentie van de classic rock tot in het diepst van zijn poriën heeft zitten. Op het rijk en beroemd zijn na dan.