• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Old Haunts | Fallow Fields

Vergeleken met dit trio is The White Stripes een symfonische rockband.
CD, Kill Rock Stars/Konkurrent

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 03 mei 2005

Vernieuwing is nergens voor nodig, maar je kan ook overdrijven. The Old Haunts ontdekt geen nieuw grondgebied op Fallow Fields en blijft muzikaal ook nog eens redelijk op de vlakte. Vreemde uitspattingen hoef je niet van ze te verwachten. Het debuutalbum van dit drietal betreedt de platgereden paden van de punk- en garagerock en houdt alles wat ook maar enigzins ruikt naar een ingewikkelde variatie buiten de deur. Afwisseling lijkt ver te zoeken, het drietal gaat na elk nummer rustig verder op de ingeslagen weg. Dit zorgt voor een hoge mate van eentonigheid. Dat hoeft op zich geen slechte eigenschap te zijn, maar hier zorgt het doordenderende ritme eerder voor slaperigheid dan voor de verwachte adrenaline-injectie.

Trouwens, niet alleen zit er geen variatie in het tempo maar ook het aantal beschikbare gitaarakkoorden lijkt beperkt. Alsof de mannen niet verder zijn gekomen dan les drie van ‘Beroemde Riffs van Garagerockmeesters’. De nasale stem van Craig Extine sleurt je verder door naar de irritatiegrens en doet tegelijkertijd denken aan die van White Stripe Jack White. Maar vergeleken met dit trio is de band van Jack White een symfonische rockband. Luisterend naar The Old Haunts wordt je heen en weer geslingerd tussen walging en bewondering. Dit slaat uiteindelijk toch door naar de verkeerde kant. De monotone, staccato gitaaraanslagen zijn beter op hun plaats bij andere bands. The Old Haunts doet er te weinig mee en weet nergens meer te brengen dan een lekker ritme. En dat is niet genoeg.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-old-haunts/fallow-fields/9405/
Meer The Old Haunts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-old-haunts