http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Ocean | Pelagial

Tijd om weer aan te haken.
CD, Metal Blade

Tekst: Niels Waarlo

Publicatiedatum: 26 mei 2013

Het Berlijnse The Ocean is typisch zo'n band waarmee je een onwetende vriend kunt bewijzen dat metal heus niet alleen maar herrie is. De uitgebalanceerde composities staan namelijk bol van de ingetogen rustpunten vol meeslepende melodieën, waarin zelfs wordt uitgepakt met strijkers en piano. Nu is het in de (progressieve) tak waarin deze groep opereert natuurlijk meer dan gebruikelijk dat dit soort passages langskomen, maar de band kenmerkt zich er nadrukkelijk door. Dat geldt zeker op Pelagial.

Dat het nog steeds niet handig is om dit op te zetten als je oma op visite komt, mag – tenzij je een erg stoere hebt – desondanks logisch heten. Het blijft immers metal, dus de apocalyptische, zware gedeeltes zijn nooit ver weg. De uitgekiende afwisseling tussen de dramatiek van de melodieuze stukken en de overweldiging van de luide, met de spanning en opbouwen hiertussen, maken dit album instrumentaal bijzonder solide. Zeker als je het concept erbij pakt: het steeds verder afdalen in de dieptes van de oceaan, dat terug te vinden is in de toenemende duisterheid van de sfeer en het heviger wordende spel naarmate de plaat vordert. Erg knap.

Bovendien heeft Loïc Rosetti zijn zangkunsten enorm verbeterd ten opzichte van de twee voorgaande albums. Maar toch: dat er bij de deluxe editie een compleet instrumentale versie van deze langspeler zit, zegt ook iets. De voornamelijk Tool-achtige zang is prima, maar weet te zeggingskracht van de rest van de muziek niet bij te benen. Logisch, als je bedenkt dat de zang toen alles al klaar was pas is toegevoegd, maar het blijft jammer.

Het is mede hierdoor dat Pelagial het toch niet haalt bij de buitengewoon machtige dubbelaar Precambrian, die de band in 2007 uitbracht. Dat is immers niet veel minder dan een klein meesterwerk, en muzikaal gezien ook nog eens spannender dan de nieuwste. Voor wie door de wat zwakkere voorgaande platen was afgehaakt is dit echter het juiste moment om weer aan te haken, want als het om de diepte van zijn muziek gaat doet The Ocean zijn naam eer aan met dit kwaliteitsstukje.