Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Twee London Callings geleden was Noisettes een van de hoogtepunten. De band was vertraagd en kwam pas laat Paradiso binnen. Recht uit de tourbus was de ergernis en haast openlijk zichtbaar en wat volgde was een agressieve en overdonderende set. Frontvrouwe Shingai Shoniwa leek het publiek rauw te lusten en nam haar band mee in die overtuiging.
The Noisettes is ook een rare band om te zien: Shoniwa lijkt wat kleding betreft in de jaren tachtig – zeg een kruising tussen Cindy Lauper en Nona Hendrix – te blijven hangen, gitarist Dan Smith lijkt een oudgediende uit de pubscene en bebaarde drummer Jamie Morrison had zo bij Bonnie ‘Prince’ Billie, Iron & Wine of andere Amerikaanse indiebaardmansen achter de kit kunnen zitten.
Muzikaal is het op debuut What’s the Time Mr. Wolf? al net zo veelkleurig. Opener en single ‘Don’t Give Up’ zit net als ‘IWE’ aan de punky kant van Skunk Anansie, voornamelijk door de stem van Shoniwa. Op hoogtepunt ‘The Count of Monte Christo’ laat Noisettes een gevoeligere en meer narratieve kant zien. Veel van de andere nummers moeten het helaas wel van Shoniwa’s charisma hebben, maar dat draagt niet tot het einde van de plaat.
What’s the Time Mr. Wolf? is daarom een moedige maar ook wat wankelmoedige eersteling van een getalenteerd drietal. De band is hoorbaar zoekende naar een geluid dat ze eigen kunnen noemen. En ondanks enkele lichtpuntjes kunnen de tien nummers niet verbloemen dat ze nog een flinke speurtocht voor de boeg hebben.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-noisettes/what-s-the-time-mr-wolf/15112/
Meer Noisettes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-noisettes
Deel dit artikel: