• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Nightingales | Out of True

Geslaagde comeback van postpunk-randfenomeen.
CD, Iron Man/Cargo

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 23 februari 2007

Nightingales frontman Robert Lloyd is een authentieke, eerste-generatie-punk. Met The Prefects mag hij in 1977 het voorprogramma verzorgen voor The Clash. Lloyd & Co vinden de mentaliteit van de gemiddelde punk behoorlijk idioot en gaan dwars doen. Zo dwars dat hun manager - Clashsvengali Bernie Rhodes - zich terugtrekt met de gevleugelde woorden: "The Prefects are amateur wankers." Als in 2005 een Prefectscompilatie uitkomt, gebruiken ze diezelfde uitspraak als titel.

Uit puur amateurisme heffen The Prefects zichzelf op. Tot Rough Trade op de proppen komt met een platendeal en Lloyd snel Nightingales rond zich verzamelt: één van die sympathieke Engelse wijsneusbandjes, vergelijkbaar met Television Personalities of The Fall. Sarcasme en slimme grapjes vormen hun mode d’emploi. Af en toe een sessie opnemen voor dj John Peel is zowat het hoogste dat ze bereiken.

Twintig jaar na hun laatste album verschijnt plots Out of True. Prefectsgitarist Alan Apperley is weer van de partij en Gina Birch van punklegende The Raincoats zingt ook mee. Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan in Nightingalesland. Niks mis mee, want voor Lloyds stem - die klinkt als een lijzige kruising tussen comedianVic Reeves en Jarvis Cocker - kun je je geen andere backing voorstellen dan de hoekige rockabilly en metalig jengelende postpunkdreinen op deze plaat.

Lloyd legt de focus uiteraard op zijn teksten, met cheeky songtitels als ‘Carry on up the Ante’, ‘Taking Away the Stigma of Free School Dinners’ en ‘UK Randy Mom Epidemic’. Vroeger ging ongeveer de helft van zijn nummers over Margaret Thatcher, maar nu gaat hij breder. In ‘The Chorus Is the Title’ hekelt hij bijvoorbeeld de eenzijdige sound waarnaar alle neopostpunkbandjes teruggrijpen om makkelijk te scoren. Maar ook onze eetgewoontes, zijn luie, eigen zelf en de gewone man in de straat krijgen er ongenadig van langs.

Het meest lijkt Lloyd echter te genieten van de Kevin Coyne-cover ‘Good Boy’. Het refrein met daarin de zin You’re just a lickspittle komt er met zo veel overtuiging uit dat Robert Lloyd het op het einde niet kan laten om er een welgemikte fluim achteraan te rochelen. Hopelijk doet de mensheid er zijn voordeel mee dat deze goedmenende misantroop weer helemaal terug is.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-nightingales/out-of-true/14942/
Meer The Nightingales op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-nightingales