Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Australische band The Necks handelt in minimalistische, bezwerende jazz die sterkt neigt naar ambient maar toch ook weer niet, en toch ook weer wel en toch ook weer niet. In andere woorden: The Necks zijn ongrijpbaar. Voorgaande albums - Chemist is hun tiende - bestaan allemaal uit één lange track, voorzien van gedetailleerde sfeerwisselingen, pieken en dalen. Tochten door fascinerende klankenlandschappen, gedrenkt in onvergetelijke momenten met het in 2004 verschenen Drive By als voorlopig hoogtepunt.
Chemist doorbreekt die één-track-traditie, in plaats daarvan zijn er op dit album drie middellange nummers te vinden maar een zwaktebod is het nauwelijks te noemen. De behoorlijk indrukwekkende aanjager is ‘Fatal’ dat het album op een sluwe manier opent met een duistere groove van percussie en bas, dreigende gitaar en fabelachtige pianoklanken. Nog nooit klonk de piano zo mysterieus, als een duistere verleidster lonkend in de avondschemer lokt ze je het nummer binnen om je er voor de komende twintig minuten onder een heerlijke hypnose gegijzeld te houden.
De verleiding om hierna op repeat te drukken is onweerstaanbaar maar ook ‘Buoyant’ heeft intrigerende kwaliteiten, zij het op een minder meeslepende manier. Startend met pesterig minimalistische elektronica, minuscule bliepjes en piepjes die na een tijdje aan de kant worden geschoven voor de volle, zelfverzekerde tonen van de piano en een dreigende baslijn. De kabbelfactor wordt na een tijdje behoorlijk hoog als je niet in de juiste stemming bent en pas na een minuut of dertien vallen de hi-hats binnen en volgt er een frisse maar korte climax.
Die climax is tijdens ‘Abillera’ iets duidelijker en misschien wel voorspelbaarder. Na een tergend trage opbouw van baspatronen, rukt de electrische piano weer op en klinken de aansporingen naar gretige gitaarcrescendo’s duidelijker dan nooit tevoren. Een bijzonder bruisende finale van een zeer bijzonder album.
Chemist is op en top The Necks, er is geen andere groep die zo verfijnd de grenzen van jazz, ambient, avant-garde en minimalisme weet te verleggen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-necks/chemist/14472/
Meer The Necks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-necks
Deel dit artikel: