Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Californische Mother Hips gaan alweer zo’n jaar of zestien mee, al hebben wij daar in Nederland niet veel van meegekregen. Het is ook puur Amerikaanse muziek die het gezelschap maakt: westcoast poprock met een vleugje country, feilloze samenzang, geinige melodieën en een suggestie van psychedelica.
Voor de on-ingewijden is Kiss the Crystal Flake geen slecht instapmoment. Met The Green Hills of Earth uit 2001 bereikten The Mother Hips hun commerciële en artistieke hoogtepunt, wat voor Bluhm het sein was om het op zijn Californisch eens een jaartje of vijf heel rustig aan te gaan doen. Na enkele tussendoortjes ligt er nu dus eindelijk een volwaardige opvolger van The Green Hills of Earth en die mag er zijn.
De twee gitaristen/songschrijvers Tim Bluhm en Greg Loiacono hebben het schrijven van de liedjes redelijk eerlijk verdeeld: zeven zijn er van de hand van Bluhm, vijf van Loiacono. Beiden zijn in staat in het genre van de jaren zestig, zeventig gitaarpoprock gedegen liedjes af te leveren.
Het enige bezwaar is dat ze daarbij wel erg dicht bij hun muzikale voorbeelden blijven: het uitgangspunt voor ‘No-Name Darrell’ zijn de Beatles ten tijde van Rubber Soul, in ‘Not So Independent’ wordt Neil Youngs ‘Cinnamon Girl’ geciteerd, Tom Petty heeft zijn zegen gegeven aan ‘Confirmation of Love’ en ‘White Headphones’ is ‘Hey Jude’/’Sympathy for the Devil’ voor de iPod-generatie.
Dat wil niet zeggen dat Kiss the Crystal Flake alleen maar derivaat is. De liedjes zijn beslist goed gecomponeerd, het dubbele gitaarspel is lekker en de samenzang haarscherp waar de leadzang superrelaxt is. Wie het einde van Sloans Never Hear the End of It wel gehaald heeft en verlangt naar meer van hetzelfde, zal zich in deze moederschoot geborgen weten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-mother-hips/kiss-the-crystal-flake/15480/
Meer The Mother Hips op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-mother-hips
Deel dit artikel: