Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Niet zo lang geleden bestond er een tijd waarin het onmogelijk leek dat een band als The More I See bestond. Aldus de biografie van de band. Wat een mooie tijd moet dat zijn geweest. Aldus de recensent. Want je kunt nog zo hard vol blijven houden dat je het geluid van Anthrax, Metallica, Alice in Chains, Tool en anderen combineert en daardoor een briljant eigen geluid brengt, uiteindelijk kom je met dit overdreven gedoe toch in hetzelfde voetbalstadion als Nickelback terecht. Misschien dat iets meer aanwezige pubers hoofdpijn krijgen, dat wel.
Alle bovenstaande bands zijn inderdaad terug te horen, maar het Engelse vijftal verwerkt de invloeden tot overgeproduceerde en ongeïnspireerde stadionmetal. Zeker naar mate de tijd verstrijkt lijkt de band er alles aan te doen om enige vorm in de nummers weg te laten. De gitaarsolo’s zijn vaak misplaatst en de zanglijnen lijken als los zand aan elkaar te zitten. Het enige lichtpuntje is het meeslepende en fris klinkende refrein van ‘Last Hope’, dat tussen al het richtingloze gitaargeweld uitspringt. Maar tegen die tijd is de slimme luisteraar al lang afgehaakt. De muziek van The More I See is bedoeld als een wapen, aldus de biografie. Ik pleit voor wereldvrede.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-more-i-see/the-wolves-are-hungry/7640/
Meer The More I See op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-more-i-see
Deel dit artikel: