Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Monolith Deathcult bedankt in het boekje van de nieuwe plaat gewoon "Nile for inspiration." Bovendien doen ze niet aan undergroundgezeik, maar opereren ze op een strikt commerciële basis. De modieus rechtse teksten met in plaats van de uitgekauwde anti-christelijke thematiek wat vegen uit de pan richting islam en communisme zorgden wat dat betreft al voor wat mooi meegenomen gratis publiciteit. Die moet dan met The White Crematorium, de beoogde volgende stap op weg naar werelddominantie, muzikaal ondersteund worden.
Nou is zeggen dat je de extreem technische death metal van Nile nadoet iets anders dan het ook daadwerkelijk doen. Maar Sjoerd Visch (ex-Altar) slaat strak in de (onnavolgbare) maat op zoveel mogelijk drums tegelijk en Robin Kok, Martijn Moes en Michiel Dekker zijn de snarenrammers met de RSI-bestendige polsen, kennis van obscure toonsystemen en asbesten stembanden. Om nog wat extra symfopunten te verdienen haalt Kok af en toe zijn fretloze zessnarige bas uit het vet en wordt een vleugje van het Wilhelmus in '1567 – Under the Bloodcampaign' verwerkt.
Iets minder vreugdevol stemmen sommige bijdragen van toetsenist Carsten Altena. Met zijn gotische plamuur zit hij de gitaren regelmatig in de weg. Af en toe schoot bij het beluisteren van The White Crematorium zelfs de naam van het verschrikkelijke Dimmu Borgir door het headbangende hoofd. Brute solo's en zware grunts blazen dat soort enge ideeën er gelukkig al snel weer uit.
Wat nog wel in de kop blijft is de prangende vraag waarom de organisatoren van Wâldrock en Dynamo wel bejaarden als Dio, Obituary en Accept boeken, terwijl een Nederlands topdeathmetaltalent dat net een plaat als The White Crematorium uit heeft genegeerd wordt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-monolith-deathcult/the-white-crematorium/9479/
Meer The Monolith Deathcult op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-monolith-deathcult
Deel dit artikel: