Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Onder het oppervlak van Don't Wake Me up opent zich bij gongslag een grauwe afgrond. Een afgrond met daarboven mist, wolken en stemmen:
"Above me, you began to evaporate / You floated up while I was reaching for you / And now, as a cloud, you visit me / Every night and every morning / In between these times / I'm floating towards you." ('Ocean 1, 2, 3').
Als Don't Wake Me up in 1999 bij K Records verschijnt is Phil Elverum tweeëntwintig jaar. Megamix Tests niet meegeteld is het plaat nummer één van The Microphones: een van naïeve dagdromerijen en piepende echo's aan elkaar hangend werkstuk. Geluiden als rommelige huisnijverheidscollages met de handtekening van knutselcollectief Elephant Six. Achter gaten en kieren van randruis en chaos galmt echter een wild hart. Een wild hart dat herrie, versleten gitaren en orgels aantrekt. En een vrouwenstem, die is van Mirah. Dan volgt er een duet. De man zingt:
"Two more nights and I'll be in the air / These last nights will be nice / I'll spend them with you / Then I'll fly away and smile to you." De vrouw reageert: "I looked down and saw you there, smiling down to me / 'Sweetheart', I yelled out, "I woke up early to see you fly away'."
In een paar halve zinnen verdwijnt de scheidswand tussen droom en realiteit. Een mistbank, een vertrek en de overbrugging van een onmogelijke afstand. Er zijn snaren van oud ijzer en iemand bewerkt een gammel drumstel. Aan het eind klinken onvaste stemmen, een koor zingt een open einde. De boog van Don't Wake Me up start in de mist en daalt, maar raakt de grond niet meer. Een onmogelijke afstand resteert. En een ijl gerommel, als naderend onweer, of als de laatste slinger van het cassettelint, voordat de spoel volledig afgedraaid is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-microphones/don-t-wake-me-up/26799/
Meer The Microphones op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-microphones
Deel dit artikel: