Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In pop en urban is het heel gewoon, maar bij rockbands zie je het eigenlijk nooit: een album gemaakt met hulp van meerdere producers. The Matches brengt daar verandering in en meteen goed ook: ze riepen de hulp in van maar liefst negen verschillende producers voor de dertien liedjes op Decomposer.
De muziek van The Matches leent zich ook goed voor een dergelijke opzet. Het kwartet uit Californië houdt er een springerige aanpak op na en heeft ook de muzikale bagage om overtuigend te stijlhoppen. Werkelijk het hele huidige poprockspectrum wordt afgezapt op Decomposer. Het is een soort Green Day meets Nine Inch Nails meets Interpol meets Kaiser Chiefs. Door de hoge en ijle stem van Shawn Harris en het drukke karakter van de muziek zou je ook kunnen zeggen dat The Matches klinkt alsof The Mars Volta aan de punkpop is gegaan.
Saai is Decomposer dus in ieder geval niet en zeker de eerste helft is ook nog eens erg leuk om te luisteren. Opener ‘Salty Eyes’, Elvis Costello-stijl (ook al zo’n stijlzapper met wortels in de punk) powerpop-met-strijkers, is meteen al een hoogtepunt. ‘Drive’ is Faint-stijl electropunk met een grappig refrein dat uitnodigt tot meezingen. ‘Papercut Skin’ is dan precies het soort lichtvoetige start-stoprock waarmee je tegenwoordig een hit scoort en daarom een logische eerste single.
Naar het einde tot wordt Decomposer wisselvalliger. Kennelijk is al dat drukke gedoe op de lange duur toch wat te vermoeiend. Maar The Matches hebben dan al wel bewezen een aanwinst te zijn en niet het zoveelste emopunkpopbandje op Epitaph.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-matches/decomposer/14310/
Meer The Matches op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-matches
Deel dit artikel: