Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een beetje verdwaald tussen alle emocorebands en de resterende oude garde van skatepunkers op Epitaph zijn The Matches. Een kwartet met het gevoel voor de perfecte melodie, gouden keeltjes en een encyclopedische kennis van de pophistorie. Ze klinken zoals Crowded House zou hebben geklonken als de gebroeders Finn hun jeugd skateboardend in Oakland hadden doorgebracht. Of als The Posies, als die wat meer zorgeloze prog en wat minder wanhoop in hun ziel hadden gehad.
Want net als op voorganger Decomposer hebben The Matches ook op A Band in Hope weer een heel blik aan producers en mixers opengetrokken en net zolang in de studio gepoetst tot de songs aan alle kanten schitterden. Dat is overduidelijk in enigszins protserige minipopopera's als 'Darkness Rising' en 'To Build a Mountain', maar ook de zorgeloze en superaanstekelijke powerpop van single 'Yankee in a Chip Shop' is tot in de kleinste details uitgewerkt.
De keerzijde daarvan is dat je voor rechtstreeks uit de ziel getrokken muziek niet bij The Matches hoeft te zijn. Op A Band in Hope wint de vorm het altijd van de inhoud. Maar is dat niet juist de essentie van goede popmuziek?
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-matches/a-band-in-hope/17940/
Meer The Matches op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-matches
Deel dit artikel: