Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor een avant-gardistisch mengsel van jazz, noise en metal luistert City of Dis verrassend makkelijk weg. Niet dat het nou een plaat is die je meefluit of als achtergrondmuziek opzet bij het lezen van een boek, maar je hoeft ook niet continu met volle concentratie te luisteren om de muziek te kunnen blijven volgen. Zelfs mijn kleine neefje kon City of Dis waarderen. “Vet cool man!” riep hij al luchtdrummend door de kamer stuiterend.
De verklaring zit er gedeeltelijk in dat we in 2003 zoveel avant-metal over ons heen gestort hebben gekregen dat het gewoon begint te worden. Maar daarmee kom je er niet. De grote truc van The Mass is dat ze ondanks alle hectiek de muziek toch helder weten te houden. Ze doen dat door als basis vast te houden aan hardcore. In de diepte is altijd de vertrouwde echo van The Rollins Bands The End of Silence te horen. En in de lagen gefreak die daar overheen komen zit ook verrassend veel melodie.
The Mass schrikt er niet voor terug een stukje vrij ouderwetse jazz in te bouwen, inclusief melodieuze in plaats van snerpende saxofoonsolo. Zanger/saxofonist Matt Waters honkt af en toe zelfs gewoon mee met de gitaarriff. Maar het is en blijft freakcore, dus Kenny G. fans kunnen toch beter in de aanbiedingenbakken blijven zoeken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-mass/city-of-dis/4681/
Meer The Mass op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-mass
Deel dit artikel: