• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Lone Pigeon | Schoozzzmmii

Onnavolgbare waanzin van een vagebond.
CD, WhizzKidzz/Konkurrent

Tekst: Gerard de Jong

Publicatiedatum: 09 mei 2004

Concubine Rice hintte er al naar, maar met Schoozzzmmii is het duidelijk; Gordon Anderson kon gewoon zijn ei niet kwijt in The Beta Band. Ziekte noopte hem thuis te blijven in het Schotse Fife en het bandleven vaarwel te zeggen, terwijl zijn vrienden van The Beta Band de wereld veroverden met hun zwaar groovende psychedelische rock. Er zat voor Anderson niets anders op zijn eigen ding te doen, en gelukkig heeft hij dat gedaan. Zijn tweede langspeler Schoozzzmmii is een sympathiek egodocument geworden, een voyeuristische blik in de cerebrale en waanzinnige bovenkamer van Gordon Anderson.

Het is niet verwonderlijk dat Anderson mede-componist was Beta Band's 'Dry the Rain'. Zijn eigen muziek is nog steeds erg Beta, maar ontdaan van de groove en het bandgeluid. Waar een band altijd compromissen over het geluid moet sluiten, kan Anderson hoorbaar opgelucht en zonder rem erop de gekte eens de vrije loop kan laten. The Lone Pigeon blijkt een vagebond, een singer/songwriter met een twist en een grote voorliefde voor de psychedelica van de jaren '60.

Want hoe klinkt Schoozzzmmii? Als Syd Barrett. Daar hoeven we niet moeilijk over te doen. Gordon Anderson klinkt meer als Syd Barrett dan Syd Barrett zelf. Begeleid door zijn rammelende gitaar zingt hij over bruine koeien, magische muizen (hoor ik daar iemand 'Bike' roepen?) en zet hij andere surrealistische schetsjes neer. Anderson gebruikt in zijn folky songs vaak maar één microfoon (of doet zijn best die indruk te wekken), die ook nog ergens in een hoekje van de kamer lijkt te staan. De hosannasfeer van gitaarspelen en chanten bij het kampvuur als bij Dr. John is nooit ver weg ('Brown Cow'), en ook de geest van Kevin Ayers waart voortdurend rond. Hij laat verse coupletten uitfaden en het geluid is vaak gruizig. Op de spaarzame momenten waarop Anderson zich focust op de popsong als geheel maakt hij psychpop in de beste traditie van The Byrds, George Harrison en vooral Brian Wilson.

Maar het blijven slechts referenties, lukrake herinneringen aan andere muzikanten. Want of ze van invloed zijn geweest is nog maar de vraag. Het klínkt wel als Syd Barrett, enorm zelfs, het is toch echt muziek van nu. Anderson blijft een mens van deze tijd. Als je daarin wilt geloven - en bezwaren als schaamteloze heldenverering terzijde kunt schuiven - maakt dat deze plaat eigenlijk een invloedloos wondertje. Het is wat er in Andersons hoofd omgaat, waarschijnlijk de hele dag door en misschien wel tot vervelens toe, uiteindelijk. Het maakt van Schoozzzmmii een plaat die wars is van tijd en ruimte, wars van historisch besef en akelig bescheiden. Heerlijke, onnavolgbare waanzin.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-lone-pigeon/schoozzzmmii/5969/
Meer The Lone Pigeon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-lone-pigeon