Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het kleine geluk bestaat voor een muziekrecensent uit het herkennen en plaatsen van artiesten. Zo moest ik bij de eerste tonen van The Lionheart Brothers direct denken aan het vergane The Lassie Foundation – een band die het nooit wist te maken, ondanks zijn uitstekende alt.rock. Nu blijken The Lionheart Brothers onderdak te hebben bij het Nederlandse Sally Forth en daar heeft The Lassie Foundation ook tijdelijk wat mee gedaan. Ontzettend interessante informatie dus, maar goed, ieder z’n afwijking zullen we maar zeggen.
Wat me ook direct opviel, is dat deze Noorse band het bij lange na niet haalt bij zijn Amerikaanse vakbroeders. Hoewel ook zij een shoegazergeluid koppelen aan fris getokkel en zanglijnen die klinken als echo’s van die van The Beach Boys, weet dit geen enkel goed nummer voort te brengen. Het is pure middelmaat wat de klok slaat. En eenvormigheid. Elke keer horen we dezelfde groezelige gitaren en de hoge stemmetjes ergens op de achtergrond, om vervolgens naar een climax te werken die niet tot ontploffing wil komen. Gelukkig zijn de vier jongens bij elkaar jonger dan zestig jaar, dus kunnen ze nog altijd terug de collegebanken in om aan een vruchtbaardere toekomst te werken. Een saaie gedachte misschien, maar nooit saaier dan dit White Angel, Black Apple.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-lionheart-brothers/white-angel-black-apple-9137/9137/
Meer The Lionheart Brothers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-lionheart-brothers
Deel dit artikel: