http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Kooks | Junk of the Heart

Zoete en kleffe eentonigheid die helaas blijft hangen.
CD, Virgin/EMI

Tekst: Daniël Verlaan

Publicatiedatum: 20 september 2011

Ze zijn in de snobistische muziekwereld nog meer gehaat dan White Lies. Kijk, dan doe je iets óf heel erg goed óf heel erg fout. De geschiedenis van The Kooks liegt er in elk geval niet om en ze worden geroemd om hun aanstekelijke liedjes, die menig indiepubermeisje laat zwijmelen van geluk en liefde.

Door Inside In / Inside Out en hits als 'She Moves in Her Own Way', 'Naive' en 'Ooh La' verwierven The Kooks binnen korte tijd wereldfaam. Met het tweede album, Konk, leverde de band een plaat af die kwalitatief beter was en veel meer als eenheid overkwam - iets wat het debuut miste. Het lukte de band rondom zanger Luke Pritchard om indierock zo suikerzoet te verpakken dat zelfs ouders er niets op aan konden merken. En het was nog goed ook.

Kon je op de eerste twee platen nog iets spannends aantreffen (een harde riff, een onverwachts zangkoortje, een gave tekst), op Junk of the Heart blijft er niet veel interessants over. Geplaagd door het succes gaan The Kooks de kant van de semi-elektronische hitjes op. Een pad dat al eerder werd bewandeld door The Wombats en Bombay Bicycle Club. Twee bands die met hun laatste plaat net zo hard faalden als Griekenland in combinatie met de euro.

Wat de indierock van The Kooks zo leuk en speels maakte, is grotendeels verdwenen. Wat overblijft, is de aanstekelijkheid van de nummers zelf. Op de eerste single, 'Junk of the Heart (Happy)', overheerst een zoete eentonigheid die je niet snel uit je hoofd krijgt. Een Hello Goodbye-nummer in spe. Gedraaid wanneer voor de zoveelste keer twee geliefden elkaar in de armen vliegen, nadat ze elkaar een tijd niet hebben gezien. Begrijpelijk? Enorm. Net als de plaat van The Kooks. Je zag deze koers al een tijdje aankomen. Tranen trekken om het tranen trekken, vermaken om het vermaken. Integriteit is nooit de sterkste kant geweest van de band, maar deze plaat is gewoon beschamend.

Door Junk of the Heart krijgt de snobistische muziekwereld dit keer wél gelijk. Meer gehaat dan White Lies: die kunst is nu bevestigde realiteit geworden.