http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Kitchen | Foreign Objects
Geen leven na Bis.
CD, Damaged Goods/Sonic Rendezvous
Tekst: Hans van Lissum
Publicatiedatum: 14 november 2004
Bis is niet meer, leve The Kitchen! Of niet? Nee dus. Even bij het begin beginnen. Bis was dat leuke, jonge trio uit Glasgow dat de wereld verraste met zijn precisiebombardement aan kleurrijke, hyperactieve poppunk vol blikkerige keyboarddrums en de geweldige tienermeisjes-gilstem van zangeres Manda Rin, mét kek schuifspeldje in het haar. Ik was zeventien, kocht het debuut The New Transistor Heroes en was verkocht én verknocht, want alle geweldige do-it-yourself-EP's en albums die volgden, werden gretig in de repeat gegooid. Nog steeds klinkt de muziek ongelooflijk catchy, grappig, slim, fris en gewoon geweldig léuk.
Bis was een stelletje tieners met lol en talent, dat moest dus ooit misgaan. En dus was daar ineens album nummer drie, Return to Central. Zo klonk dus Bis minus de frisheid, het enthousiasme en de melodieën. 'Volwassen' electropop met een poging tot inhoudelijke teksten. Gedoemd te mislukken, hartstikke saai, einde Bis. Ik was een paar jaartjes ouder, en de Bis-fixatie was al gestaag tanende. Toch volgde een diepe teleurstelling.
Maar die domme Manda Rin (echte naam: Amanda McKinnon) heeft er niets van geleerd. In plaats van met opgeheven hoofd uit de muziekbiz te stappen of te wachten op genoeg inspiratie voor een goede plaat, startte ze samen met haar vriendje Ryan The Kitchen op als gelegenheidsprojectje voor de matige single ‘Better on the Floor’. Nu was dat al een volstrekt overbodig schijfje, maar om de een of andere duistere reden is er nu dus ook nog eens een debuutplaat gekomen, die slordig voortborduurt op de mislukte brouwsels van het op zijn laatste benen lopende Bis. Elf intens goedkope electropunknummers, gespeend van elke vorm van originaliteit en even gedateerd als een aflevering van Oppassen. Zelfs als camp niet leuk. Vormeloos gedreutel voor doodgeboren, zwartgallige feestjes waar namen als Siouxsie Sioux, Peaches of Adult nog nooit over de tong zijn gegaan.
De drumcomputer stampt net als bij Bis stug door, maar dit keer niet als basis voor slimme melodietjes, aanstekelijke schreeuwrefreintjes en puntige gitaarpop. Manda Rin schreeuwt niet meer rücksichtslos boze teksten van zich af en probeert hier en daar zelfs echt te zingen, wat de tenen nog meer doet krommen dan een stug doorgezongen flutrefrein als dat van ‘Notch’ al deed. Een zelfde soort schaamte als wanneer je ongetalenteerde zusje op een familiefeest serieus probeert te zingen, zich niet bewust het middelpunt te zijn van een gênant spektakel.
Zo nu en dan verschijnen er van die platen die zó slecht zijn en dat niveau ook nog eens zo hardnekkig volhouden, dat er niets anders overblijft dan een ideale voedingsbodem voor een stevige depressie. Meer woorden dienen eigenlijk niet vuil gemaakt te worden aan dit wanstaltige product, dat gedoemd is tot menig uitverkoopbak en daar net zolang stof zal vergaren tot een inslaande komeet een einde zal maken aan de wereld zoals we die nu kennen. Tot die tijd: lekker daar laten liggen, zou ik zeggen
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-kitchen/foreign-objects/7844/
Meer The Kitchen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-kitchen
Deel dit artikel: