http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Killers | Sam's Town

Meat Loaf voor de MySpace-generatie.
CD, Mercury/Universal

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 02 oktober 2006

The Killers willen de beste en belangrijkste band ter wereld zijn. De new romantics glamsynthpop van debuutalbum Hot Fuss helpt deze ambitie in september 2004 op weg. Al klinkt de plaat Britser dan Brits, de synthesizeropsmuk brengt de kitsch van het neonverlichte Las Vegas vol casino’s dichtbij.

Deze spagaat legt The Killers geen windeieren; ze gelden met een paar spetterende hits als dansvloerlievelingen. Ook Bono is in zijn nopjes, vraagt de band als voorprogramma en dus verruilen The Killers zalen van een paar honderd man voor afgeladen stadions. Overtreffende trappen zijn Glastonbury en de miljoenen aan kijkbuispubliek tijdens Live8.

Kent Hot Fuss bij vlagen megalomane trekken, het album stoeit met ironie en The Killers lijken zichzelf niet al te serieus te nemen. Twee jaar later windt Sam’s Town er geen doekjes meer om: The Killers zetten voluit in op groot geluid en groots gebaar. Gitaren spelen de hoofdrol; gelaagd als in de wall of sound van The Smashing Pumpkins (zanger Brandon Flowers is een groot fan, en gapt de openingsroffel daarom van de Siamese Dream-aftrap?) of melodieus en sprankelend als bij The Cars.

Om op grandioos stadionsucces te winnen, wordt vooral opzichtig leentjebuur gespeeld bij U2 (‘Bling’, ‘Read My Mind’). Bovendien blijkt Bruce Springsteen een onmiskenbare invloed, geruggensteund door een snufje Bowie. Flood en Moulder trekken met oor voor detail een grandeur-productie op, die echter niet kan verhullen dat slechts de eerste single ‘When You Were Young’ drive en urgentie kent. De rest zwalkt tussen halfbakken middle of the road-imitatie en geforceerde botte bombast. Op maat gesneden om grote zalen amechtig te laten armzwaaien en meebrullen, komen The Killers uit bij ELO en Meat Loaf.

Ook tekstueel wordt groot uitgepakt. Heimwee naar zijn moederland, opgedaan tijdens ellenlange tournees, brengt Flowers op het idee dat er een Great American Novel in hem schuilt. In tegenstelling tot Underworld en The Grapes of Wrath zwelgt hij in platitudes en holle frasen over Jezus versus de Duivel, de eindeloze highways, desolate woestijndorpen en natuurlijk ontbreekt een begrip als standvastige hoop niet. Flowers komt daarmee niet verder dan het beeld van een Amerika vol neonslogans op reuzenformaat.

The Killers willen zo graag de beste en belangrijkste band zijn dat ze zichzelf onderweg vreselijk serieus zijn gaan nemen. Glimmende en glanzende discodeunen met een randje eyeliner hebben plaats gemaakt voor pretentieus gezwollen werk. Matt Bellamy-uithalen (‘Bones’), quasi-gepassioneerde Bonocroons en onvervalste U2-rock laten het pompeuze vat van Sam’s Town hol galmen: de MySpace-generatie heeft zijn eigen Meat Loaf gevonden.