Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat je The Killers in elk geval moet nageven, is dat ze elke plaat met iets nieuws komen. De derde langspeler van de band uit Las Vegas lijkt te zijn opgenomen onder het motto 'wat de Pet Shop Boys kunnen, kunnen wij nog beter'. Zo gaat de band van de pseudo-indie van zijn debuut via de oeverloze bombast van Sam's Town nu naar lichtvoetige edelkitsch met synthesizers.
Een voordeel van de nieuw gevonden eighties sound is dat de band in elk geval een stuk minder megalomaan klinkt en dat de toch echt zeer catchy klinkende popliedjes een stuk beter tot hun recht komen. Een nadeel is dat Day & Age nogal lijkt op het hoofd van Marijke Helwegen: het is zo'n gladgetrokken geheel dat je er bang van wordt.
Ze zullen het waarschijnlijk niet zo hebben bedoeld, maar ergens is het gewoon grappig. The Killers hebben de zwaarste muzikale misdaden uit de jaren tachtig verzameld (synthesizers in combinatie met saxofoons en hele foute funk) en verwerkt in hun naar wave neigende rock. Nog grappiger is dat de band zijn kitsch heel geloofwaardig weet te brengen. Alle tekstuele nonsens ("Are we human or are we dancers?") en aalgladde productie terzijde, de liedjes zitten wel degelijk goed in elkaar.
Wie bestand is tegen de wanstaltige kitsch en de bijna frauduleuze wijze waarop bands als de Pet Shop Boys of Roxy Music worden nageaapt, vindt in Day & Age daarom een uitgekiende popplaat. Wat dat betreft zegt hun afkomst veel over hun muzikale werkwijze. Las Vegas is een stad die onnozele halzen fata morgana's weet voor te spiegelen, terwijl je zakken ondertussen worden leeggeklopt. The Killers doen op muzikaal gebied precies hetzelfde.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-killers/day-age/17812/
Meer The Killers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-killers
Deel dit artikel: